Addis se esfuerza por aparentar no ser una ciudad del Cuerno
de África: grandes avenidas repletas de comercios caros, coches de
todo tipo circulando mezclados entre los cientos de minibuses
azules y blancos, hoteles de lujo, centros comerciales, edificios altos en construcción,
heladerías, pastelerías, cines... Se puede cenar o comer en
restaurantes griegos, coreanos, italianos o tomar copas en modernos
pubs a precios europeos. Todo configura un skyline que pretende deslumbrar al que llega.
Addis esfórzase por aparentar non ser unha cidade do Corno de África: grandes avenidas repletas de comercios caros, coches de todo tipo circulando mesturados entre os centos de minibuses azuis e brancos, hoteis de luxo, centros comerciais, edificios altos en construción, xeaderías, pastelerías, cinemas... Pódese cear ou comer en restaurantes gregos, coreanos, italianos ou tomar copas en modernos pubs a prezos europeos. Todo configura un skyline que pretende cegar ao que chega.
Sin embargo, no hace falta escarbar mucho debajo de su piel para
ver que ante este espejismo de vida acomodada se esconden ciertas
formas de esclavitud, sumisión y humildad en una masa de población
que no protesta ni se indigna, sino que deja que Dios provea su
destino. Solo hay que fijarse en los trabajos de la gente para
comprobar que su único derecho es poder llevarse un trozo de
comida a la boca.
Los condominios o grupos de viviendas tienen guardianes que
trabajan los siete días de la semana, las veinticuatro horas del
día, sin un solo día libre al año. Su sueldo no llega a los 50
euros al mes. Algunas tiendas o aparcamientos también tienen un
guardia diurno y nocturno que no tiene más dormitorio que este pequeño
cubículo en medio de la acera. Los hay por todas partes, frente a la
mirada indiferente del que pasea. Un candado guarda su metro de
dignidad.
Con todo, non fai falta escarbar moito debaixo da súa pel para ver que ante este espellismo de vida acomodada escóndense certas formas de escravitude, submisión e humildade nunha masa de poboación que non protesta nin se indigna, senón que deixa que Deus provea o seu destino. Só hai que fixarse nos traballos da xente para comprobar que o seu único dereito é poder levar un anaco de comida á boca.
Os condominios ou grupos de vivendas teñen gardiáns que traballan os sete días da semana, as vinte e catro horas do día, sen un só día libre ao ano. O seu soldo non chega aos 50 euros ao mes. Algunhas tendas ou aparcadoiros tamén teñen un garda diúrno e nocturno que non ten máis dormitorio que este pequeno cubículo no medio da beirarrúa. Hainos por todas partes, fronte á mirada indiferente do que pasea. Un cadeado garda o seu metro de dignidade.
La clase alta o media tiene una señora interna en casa. La
mayoría de las veces provenientes de las zonas rurales, donde la pobreza es extrema. No hay
lavadoras en las casas, así que ellas limpian, lavan la ropa y
cocinan. Sin un solo día libre al mes. Comer y dormir bajo techo es
en muchas ocasiones su único sueldo.
Los hoteles, a pesar de ganar cantidades elevadas, mantienen su
funcionamiento a base de una mano de obra tristemente explotada.
Los cuartos de baño de los bares son el lugar de trabajo de
algunas mujeres. Da igual la hora que sea. Están ahí para limpiar,
cortarte trocitos de papel higiénico y dártelos. No hay que preguntarle su sueldo; se refleja en su rostro.
Hay limpiadores de calzado por todas las aceras. Cobran 3 birr por
dejarte los zapatos como nuevos. Al cambio no llega a los 0.20
céntimos de euro. Un banquito, un cubo con
agua, una esponja y algún que otro betún son suficientes. Me impacta verlos
arrodillados abrillantando los zapatos de alguna persona.
A clase alta ou media ten unha señora interna en casa. A maioría das veces proveñen das zonas rurais, onde a pobreza é extrema. Non hai lavadoras nas casas, así que elas limpan, lavan a roupa e cociñan. Sen un só día libre ao mes. Comer e durmir baixo teito é en moitas ocasións o seu único soldo.
Os hoteis, a pesar de gañar cantidades elevadas, manteñen os seu funcionamento a base dunha man de obra tristemente explotada.
Os cuartos de baño dos bares son o lugar de traballo dalgunhas mulleres. Dá igual a hora que sexa. Están aí para limpar, cortar trociños de papel hixiénico e darchos. Non hai que preguntarlle o seu soldo; reflíctese no seu rostro.
Hai limpadores de calzado por todas as beirarrúas. Cobran 3 birr por deixarche os zapatos como novos. Ao cambio non chega aos 0.20 céntimos de euro. Un banquiño, un cubo con auga, unha esponxa e algún que outro betún son suficientes. Impáctame velos axeonllados sacando brillo aos zapatos dalgunha persoa.
Los aparcacoches están plenamente aceptados. Llevan su chaleco
amarillo y viven de las propinas que cada conductor les da. Siempre
reciben algo. Si aparcas tu lujoso coche siempre habrá un chiquillo
que te lo lave por menos de cincuenta céntimos de euro.
A primera hora de la mañana y a mediodía, las manos de algunas
mujeres portan pesadas bolsas con termos, pocillos y algunos dulces.
Sirven café al que se le antoje. Las veo detenerse en las obras y
los obreros reponen fuerzas. Por uno o dos birr ya has desayunado.
Os aparcacoches están plenamente aceptados. Levan o seu chaleco amarelo e viven de propinas que cada condutor lles dá. Sempre reciben algo. Se aparcas o teu luxoso coche sempre haberá un mozo que cho lave por menos de cincuenta céntimos de euro.
Á primeira hora da mañá e ao mediodía, as mans dalgunhas mulleres portan pesadas bolsas con termos, cuncas e algúns doces. Serven café ao que se lle antolle. Véxoas deterse nas obras e os obreiros repoñen forzas. Por un ou dous birr xa almorzaches.
Una bandeja de madera es un puesto de venta ambulante. Muchos
chicos tienen como único negocio vender palitos para limpiarse los
dientes.
Unha bandexa de madeira é un posto de venda ambulante. Moitos mozos teñen como único negocio vender pauciños para limparse os dentes.
Es una costumbre etíope frotarse los dientes con unos palos
que los blanquean. Siempre hay alguien con uno de esos en la boca,
dale que te pego. Sobre todo, los hombres. Pude sacarle una foto a un
chico de Afar con uno de ellos. Además, se había juntado las cejas
para masculinizar y embellecer su rostro.
É un costume etíope fregarse os dentes cuns paus que os blanquean. Sempre hai alguén cun deses na boca, dálle que che pego. Sobre todo, os homes. Puiden sacarlle unha foto a un mozo de Afar cun deles. Ademais, xuntouse as cellas para masculinizar e embelecer o seu rostro.
Hay humildes tenderetes en cada acera, puestos en los que se vende
papel higiénico por trozos, chicles, cucharas o fiambreras,
caramelos por unidad y tabaco. Un paquete de tabaco etíope cuesta 15
birr, menos de un euro. No está bien visto fumar por la calle, pero
en los bares todo el mundo fuma.
Hai humildes postos en cada beirarrúa, postos nos que se vende papel hixiénico por anacos, chicles, culleres ou fiambreiras, caramelos por unidade e tabaco. Un paquete de tabaco etíope costa 15 birr, menos dun euro. Non está ben visto fumar pola rúa, pero nos bares todo o mundo fuma.
Una máquina de coser es un negocio.
Ás veces, unha máquina de coser é un negocio.
Hay básculas cada cien metros. Cada una está acompañada de un
aparato con una musiquita que te advierte de su presencia y que
enloquecería a cualquiera que pasase más de cinco minutos
escuchándola. Me pregunto a quién le importa el peso cuando lo importante es
comer.
Hai básculas cada cen metros. Cada unha está acompañada dun aparello cunha musiquiña que che advirte da súa presenza e que tolearía a calquera que pasase máis de cinco minutos escoitándoa. Pregúntome a quen lle importa o peso cando o importante é comer.
La maraña de vendedores es muy grande. Se vende cualquier cosa de
escaso valor con el fin de ganar algunos birr. Los supermercados
tienen hasta diez empleadas; las obras tienen hasta cien obreros
trabajando a la vez, de lunes a domingo. Entre todos no llegan ni a un sueldo digno. Los veo subidos a andamios de madera sin más protección que su propia pericia.
A maraña de vendedores é moi grande. Véndese calquera cousa de escaso valor co fin de gañar algúns birr. Os supermercados teñen ata dez empregadas; as obras teñen cen obreiros traballando ao mesmo tempo, de luns a domingo. Entre todos non chegan nin a un soldo digno. Véxoos subidos a estadas de madeira sen máis protección que a súa propia pericia.
Un plato de injera con
shiro —una salsa hecha
con garbanzos molidos—
es la base de una alimentación poco variada. En los locales
tradicionales cuesta unos10 birr (cincuenta céntimos de euro). El carpe diem se basa aquí en subsistir cada día. Mañana ya se verá.
Acabo de leer una noticia sobre
Decathlon. Va a instalar aquí una fábrica textil. Así cualquiera.
No será el único.
Un prato de injera con shiro —unha salsa feita con garavanzos moídos— é a base dunha alimentación pouco variada. Nos locais tradicionais costa uns10 birr (cincuenta céntimos de euro). O carpe diem baséase aquí en subsistir cada día. Mañá xa se verá.
Acabo de ler unha noticia sobre Decathlon. Vai instalar aquí unha fábrica téxtil. Así calquera. Non será o único.