Me gusta

xoves, 31 de decembro de 2015

Fin de ano

Definitivamente, este fin de año va a ser muy distinto a los demás. Primero, porque no parece fin de año. Hace calor y me da la sensación de que vivo en constante mes de julio. Además, no es una celebración que se viva en Etiopía: los etíopes hace tres meses que entraron en el año 2008. Y encima, estoy muy lejos de todos los míos (que no es lo mismo que alejada) y de todo lo que el período navideño entraña. Parece un día más y mañana tengo que levantarme a las siete para ir a trabajar.
Siendo sincera, no extraño en absoluto la Navidad. Ni a Anne Igartiburu ni a Ramón García. Aun así, me sumaré a alguna celebración que organicen los colegas faranjis que he hecho aquí. Supongo que algún brindis y alguna cerveza caerán.
Lo que sí he hecho es plantearme este día como un fin de ciclo y mañana, el comienzo de uno nuevo. Detenerme. Mirar hacia atrás para seguir adelante. Me gusta eso de quemar etapas, sin vértigo.
Al nuevo año 2016 le pido serenidad y capacidad crítica para entender un mundo que cada vez se antoja más complicado. Seguir esperanzada dentro de este desencanto. Descomplicarme y simplificar. Discernimiento y sentido común.
Por muchas horas bailando, riendo, hablando y compartiendo.
Y, por supuesto, cada una de las cosas que canta Mercedes Sosa.
¡Feliz 2016 a todos!
 
 
Definitivamente, este fin de ano vai ser moi distinto aos demais. Primeiro, porque non parece fin de ano. Fai calor e dáme a sensación de que vivo en constante mes de xullo. Ademais, non é unha celebración que se viva en Etiopía: os etíopes fai tres meses que entraron no ano 2008. E encima, estou moi lonxe de todos os meus (que non é o mesmo que afastada) e de todo o que o período do Nadal conleva. Parece un día máis e mañá teño que levantarme ás sete para ir traballar.
Sendo sincera, non estraño en absoluto o Nadal. Nin a Anne Igartiburu nin a Ramón García. Aínda así, sumareime a algunha celebración que organicen os colegas faranjis que fixen aquí. Supoño que algún brinde e algunha cervexa caerán.
O que si fixen é plantexar este día como un fin de ciclo e mañá, o comezo dun novo. Determe. Mirar cara atrás para seguir adiante. Gústame iso de queimar etapas, sen vertixe.
Ao novo ano 2016 pídolle serenidade e capacidade crítica para entender un mundo que cada vez se antolla máis complicado. Seguir esperanzada dentro deste desencanto. Descomplicarme e simplificar. Discernimento e sentido común.
Por moitas horas bailando, rindo, falando e compartindo.
E, por suposto, cada unha das cousas que canta Mercedes Sosa.
 
Feliz 2016 a todos!
 

martes, 29 de decembro de 2015

Desigualdade

Addis se esfuerza por aparentar no ser una ciudad del Cuerno de África: grandes avenidas repletas de comercios caros, coches de todo tipo circulando mezclados entre los cientos de minibuses azules y blancos, hoteles de lujo, centros comerciales, edificios altos en construcción, heladerías, pastelerías, cines... Se puede cenar o comer en restaurantes griegos, coreanos, italianos o tomar copas en modernos pubs a precios europeos. Todo configura un skyline que pretende deslumbrar al que llega.
 
Addis esfórzase por aparentar non ser unha cidade do Corno de África: grandes avenidas repletas de comercios caros, coches de todo tipo circulando mesturados entre os centos de minibuses azuis e brancos, hoteis de luxo, centros comerciais, edificios altos en construción, xeaderías, pastelerías, cinemas... Pódese cear ou comer en restaurantes gregos, coreanos, italianos ou tomar copas en modernos pubs a prezos europeos. Todo configura un skyline que pretende cegar ao que chega.
 
 

Sin embargo, no hace falta escarbar mucho debajo de su piel para ver que ante este espejismo de vida acomodada se esconden ciertas formas de esclavitud, sumisión y humildad en una masa de población que no protesta ni se indigna, sino que deja que Dios provea su destino. Solo hay que fijarse en los trabajos de la gente para comprobar que su único derecho es poder llevarse un trozo de comida a la boca.
Los condominios o grupos de viviendas tienen guardianes que trabajan los siete días de la semana, las veinticuatro horas del día, sin un solo día libre al año. Su sueldo no llega a los 50 euros al mes. Algunas tiendas o aparcamientos también tienen un guardia diurno y nocturno que no tiene más dormitorio que este pequeño cubículo en medio de la acera. Los hay por todas partes, frente a la mirada indiferente del que pasea. Un candado guarda su metro de dignidad.
 
Con todo, non fai falta escarbar moito debaixo da súa pel para ver que ante este espellismo de vida acomodada escóndense certas formas de escravitude, submisión e humildade nunha masa de poboación que non protesta nin se indigna, senón que deixa que Deus provea o seu destino. Só hai que fixarse nos traballos da xente para comprobar que o seu único dereito é poder levar un anaco de comida á boca.
Os condominios ou grupos de vivendas teñen gardiáns que traballan os sete días da semana, as vinte e catro horas do día, sen un só día libre ao ano. O seu soldo non chega aos 50 euros ao mes. Algunhas tendas ou aparcadoiros tamén teñen un garda diúrno e nocturno que non ten máis dormitorio que este pequeno cubículo no medio da beirarrúa. Hainos por todas partes, fronte á mirada indiferente do que pasea. Un cadeado garda o seu metro de dignidade.
 
 
La clase alta o media tiene una señora interna en casa. La mayoría de las veces provenientes de las zonas rurales, donde la pobreza es extrema. No hay lavadoras en las casas, así que ellas limpian, lavan la ropa y cocinan. Sin un solo día libre al mes. Comer y dormir bajo techo es en muchas ocasiones su único sueldo.
Los hoteles, a pesar de ganar cantidades elevadas, mantienen su funcionamiento a base de una mano de obra tristemente explotada.
Los cuartos de baño de los bares son el lugar de trabajo de algunas mujeres. Da igual la hora que sea. Están ahí para limpiar, cortarte trocitos de papel higiénico y dártelos. No hay que preguntarle su sueldo; se refleja en su rostro.
Hay limpiadores de calzado por todas las aceras. Cobran 3 birr por dejarte los zapatos como nuevos. Al cambio no llega a los 0.20 céntimos de euro. Un banquito, un cubo con agua, una esponja y algún que otro betún son suficientes. Me impacta verlos arrodillados abrillantando los zapatos de alguna persona.
 
A clase alta ou media ten unha señora interna en casa. A maioría das veces proveñen das zonas rurais, onde a pobreza é extrema. Non hai lavadoras nas casas, así que elas limpan, lavan a roupa e cociñan. Sen un só día libre ao mes. Comer e durmir baixo teito é en moitas ocasións o seu único soldo.
Os hoteis, a pesar de gañar cantidades elevadas, manteñen os seu funcionamento a base dunha man de obra tristemente explotada.
Os cuartos de baño dos bares son o lugar de traballo dalgunhas mulleres. Dá igual a hora que sexa. Están aí para limpar, cortar trociños de papel hixiénico e darchos. Non hai que preguntarlle o seu soldo; reflíctese no seu rostro.
Hai limpadores de calzado por todas as beirarrúas. Cobran 3 birr por deixarche os zapatos como novos. Ao cambio non chega aos 0.20 céntimos de euro. Un banquiño, un cubo con auga, unha esponxa e algún que outro betún son suficientes. Impáctame velos axeonllados sacando brillo aos zapatos dalgunha persoa.
 
Los aparcacoches están plenamente aceptados. Llevan su chaleco amarillo y viven de las propinas que cada conductor les da. Siempre reciben algo. Si aparcas tu lujoso coche siempre habrá un chiquillo que te lo lave por menos de cincuenta céntimos de euro.
A primera hora de la mañana y a mediodía, las manos de algunas mujeres portan pesadas bolsas con termos, pocillos y algunos dulces. Sirven café al que se le antoje. Las veo detenerse en las obras y los obreros reponen fuerzas. Por uno o dos birr ya has desayunado.

Os aparcacoches están plenamente aceptados. Levan o seu chaleco amarelo e viven de propinas que cada condutor lles dá. Sempre reciben algo. Se aparcas o teu luxoso coche sempre haberá un mozo que cho lave por menos de cincuenta céntimos de euro.
Á primeira hora da mañá e ao mediodía, as mans dalgunhas mulleres portan pesadas bolsas con termos, cuncas e algúns doces. Serven café ao que se lle antolle. Véxoas deterse nas obras e os obreiros repoñen forzas. Por un ou dous birr xa almorzaches.

 
Una bandeja de madera es un puesto de venta ambulante. Muchos chicos tienen como único negocio vender palitos para limpiarse los dientes.
 
Unha bandexa de madeira é un posto de venda ambulante. Moitos mozos teñen como único negocio vender pauciños para limparse os dentes.
 
 
Es una costumbre etíope frotarse los dientes con unos palos que los blanquean. Siempre hay alguien con uno de esos en la boca, dale que te pego. Sobre todo, los hombres. Pude sacarle una foto a un chico de Afar con uno de ellos. Además, se había juntado las cejas para masculinizar y embellecer su rostro.
 
É un costume etíope fregarse os dentes cuns paus que os blanquean. Sempre hai alguén cun deses na boca, dálle que che pego. Sobre todo, os homes. Puiden sacarlle unha foto a un mozo de Afar cun deles. Ademais, xuntouse as cellas para masculinizar e embelecer o seu rostro.

 
 
Hay humildes tenderetes en cada acera, puestos en los que se vende papel higiénico por trozos, chicles, cucharas o fiambreras, caramelos por unidad y tabaco. Un paquete de tabaco etíope cuesta 15 birr, menos de un euro. No está bien visto fumar por la calle, pero en los bares todo el mundo fuma.

Hai humildes postos en cada beirarrúa, postos nos que se vende papel hixiénico por anacos, chicles, culleres ou fiambreiras, caramelos por unidade e tabaco. Un paquete de tabaco etíope costa 15 birr, menos dun euro. Non está ben visto fumar pola rúa, pero nos bares todo o mundo fuma.

 
Una máquina de coser es un negocio.
 
Ás veces, unha máquina de coser é un negocio.
 
 
 
Hay básculas cada cien metros. Cada una está acompañada de un aparato con una musiquita que te advierte de su presencia y que enloquecería a cualquiera que pasase más de cinco minutos escuchándola. Me pregunto a quién le importa el peso cuando lo importante es comer.

Hai básculas cada cen metros. Cada unha está acompañada dun aparello cunha musiquiña que che advirte da súa presenza e que tolearía a calquera que pasase máis de cinco minutos escoitándoa. Pregúntome a quen lle importa o peso cando o importante é comer.

 
La maraña de vendedores es muy grande. Se vende cualquier cosa de escaso valor con el fin de ganar algunos birr. Los supermercados tienen hasta diez empleadas; las obras tienen hasta cien obreros trabajando a la vez, de lunes a domingo. Entre todos no llegan ni a un sueldo digno. Los veo subidos a andamios de madera sin más protección que su propia pericia.
 
A maraña de vendedores é moi grande. Véndese calquera cousa de escaso valor co fin de gañar algúns birr. Os supermercados teñen ata dez empregadas; as obras teñen cen obreiros traballando ao mesmo tempo, de luns a domingo. Entre todos non chegan nin a un soldo digno. Véxoos subidos a estadas de madeira sen máis protección que a súa propia pericia.
 
 
Un plato de injera con shiro una salsa hecha con garbanzos molidos es la base de una alimentación poco variada. En los locales tradicionales cuesta unos10 birr (cincuenta céntimos de euro). El carpe diem se basa aquí en subsistir cada día. Mañana ya se verá.
Acabo de leer una noticia sobre Decathlon. Va a instalar aquí una fábrica textil. Así cualquiera. No será el único.
 
Un prato de injera con shiro unha salsa feita con garavanzos moídos é a base dunha alimentación pouco variada. Nos locais tradicionais costa uns10 birr (cincuenta céntimos de euro). O carpe diem baséase aquí en subsistir cada día. Mañá xa se verá.
Acabo de ler unha noticia sobre Decathlon. Vai instalar aquí unha fábrica téxtil. Así calquera. Non será o único.

sábado, 26 de decembro de 2015

Colaboración española na radio etíope

No es fácil entender la psicología etíope. En los tres meses que llevo aquí todavía no entiendo bien cómo funcionan las relaciones sociales con los etíopes. Hace unas semanas alguien llamó a la puerta de mi aula en la universidad mientras daba clase. Era un etíope más o menos de mi edad. Quería hablar conmigo. Le dije que esperara a que terminara. Cuando por fin pudimos hablar pone encima de la mesa un carnet y me dice que es periodista. Que trabaja en una cadena de radio privada en Addis y que está pensando en hacer un programa sobre España y el español en Etiopía. Que si me gustaría colaborar con él. Me pareció una idea muy interesante, así que me mostré entusiasmada. Me pidió el teléfono y el email y se fue con un “Ok. Thanks. I'll call you”.
A los pocos días me llama y me pregunta cómo estoy y poco más. Le pregunto para qué es la llamada y dice que solo quería tener buena comunicación conmigo. Colgué sorprendida pero no le di más vueltas. Un par de días más tarde vuelve a llamarme y concertamos una cita en un bar cerca de mi casa a las cinco de la tarde. Mientras espero sentada dentro me llama y dice que salga, que está afuera. Y ahí estaba. Montado en un cochazo. Con sus gafas de aviador y su reloj reluciente. Encantado de conocerse y de que yo lo viera, claro. Como un pavo desplegando todas las plumas. Me acerco y se ofrece a llevarme a un restaurante que es famoso por el pollo y la cerveza. Nada barato, por cierto. Insisto en que quiero quedarme en el bar en el que estoy. Aparca y entra. Nos pedimos un café y se pone a hablar de todo menos del programa de radio. Yo focalizo el tema y le pregunto cuál es el propósito de mi colaboración. Y ahí es cuando él me dice que solo quería conocerme, que verdaderamente es periodista pero que no hay tal programa sobre España. Ni corto ni perezoso me cuenta que cuando le di mi número de teléfono se puso tan contento que incluso llamó a un amigo para contárselo. Me quedo muda. Perpleja. Él parece contento e insiste de nuevo en llevarme al otro bar. Pasan por mi cabeza mil y una preguntas que no verbalizo mientras me tomo el café: ¿cómo me ha encontrado este tipo en la facultad?, ¿se ha montado un plan para llegar hasta mí?, ¿cómo no fui lo suficientemente lista para verlo venir?, ¿qué idea tiene de la mujer que piensa que puede impresionarme con un coche y un buen restaurante? En fin. Le pido disculpas y le digo que me tengo que ir. Que solo quería una relación profesional. Al llegar a casa tengo un mensaje que dice: ¿Qué es lo que he hecho mal? 
 
 
Non é fácil entender a psicoloxía etíope. Nos tres meses que levo aquí aínda non entendo ben como funcionan as relacións sociais cos etíopes. Hai unhas semanas alguén chamou á porta da miña clase na universidade mentres daba aulas. Era un etíope máis ou menos da miña idade. Quería falar comigo. Díxenlle que esperase a que terminara. Cando por fin puidemos falar pon encima da mesa un carné e dime que é xornalista. Que traballa nunha cadea de radio privada en Addis e que está a pensar en facer un programa sobre España e o español en Etiopía. Que se me gustaría colaborar con el. Pareceume unha idea moi interesante, así que me mostrei entusiasmada. Pediume o teléfono e o email e foise cun "Ok. Thanks. I'll call you".
Aos poucos días chámame e pregútame como estou e pouco máis. Pregúntolle para que é a chamada e di que só quería ter boa comunicación comigo. Colguei sorprendida pero non lle dei máis voltas. Un par de días máis tarde volve chamarme e concertamos unha cita nun bar preto da miña casa ás cinco da tarde. Mentres espero sentada dentro chámame e di que saia, que está fóra. E aí estaba. Montado nun cochazo. Coas súas lentes de aviador e o seu reloxo relucente. Encantado de coñecerse e de que eu o vise, claro. Como un pavo despregando todas as plumas. Achégome e ofrécese a levarme a un restaurante que é famoso pola cervexa e o polo. Nada barato, por certo. Insisto en que quero quedarme no bar no que estou. Aparca e entra. Pedímonos un café e ponse a falar de todo menos do programa de radio. Eu focalizo o tema e pregúntolle cal é o propósito da miña colaboración. E aí é cando el me di que só quería coñecerme, que verdadeiramente é xornalista pero que non hai tal programa sobre España. Nin curto nin preguiceiro cóntame que cando lle dei o meu número de teléfono púxose tan contento que mesmo chamou a un amigo para contarllo. Quedo muda. Perplexa. El parece contento e insiste de novo en levarme ao outro bar. Pasan pola miña cabeza mil e unha preguntas que non verbalizo mentres tomo o café: como me atopou este tipo na facultade?, montouse un plan para chegar ata min?, como non fun o suficientemente lista para velo vir?, que idea ten da muller que pensa que pode impresionarme cun coche e un bo restaurante? En fin. Pídolle desculpas e dígolle que me teño que ir. Que só quería unha relación profesional e que aquilo estaba moi afastado diso. Ao chegar a casa teño unha mensaxe que di: Que é o que fixen mal?

xoves, 24 de decembro de 2015

Nadal etíope

Si algo hace especial a Etiopía es el hecho de ser uno de los países más antiguos de África y no haber sido nunca colonizado. Sus tradiciones se conservan casi incorruptas hasta el momento. Siguen el calendario juliano y ahora mismo están en el año 2008, en el cual entraron en nuestro mes de septiembre. No celebran Nochebuena. Su día de Navidad, que es festivo, es el 7 de enero que es para ellos el día en que nació Cristo y lo llaman Ganna. Es una celebración eminentemente religiosa. Ayunan el día anterior todo el día y el día 7 van a la iglesia todos vestidos con sus ropas blancas y siguen una serie de rituales que consisten en dar una serie de vueltas a la iglesia e ir en procesión portando velas. Hombres y mujeres separados. Después de la misa las familias se reúnen en torno a la mesa para compartir injera, doro wat... Hay gente que lleva ayunando cualquier producto animal durante los 30 días previos a este día. Mis alumnos me cuentan que ningún miércoles ni viernes del año comen productos de origen animal, así que este año como el día 7 coincide en viernes comerán cordero el día 8.
Aún así, se percibe cierta occidentalización en algunos lugares. Los centros comerciales de la avenida Bole están empezando a ser decorados con guirnaldas y hay carteles de "Merry Christmas" y "Happy New Year". Supongo que orientados a los "faranjis", los extranjeros, que es como nos llaman los etíopes a todos los blancos. No hay día que no vaya por la calle y no me lo llamen.
En estos días hay una especie de mercado navideño en la plaza de Meskel. Ayer he ido a verlo y me ha sorprendido un poco. Hay puestos en que solo venden jabón para lavar la ropa, batidoras, ollas y utensilios de cocina; ropa y zapatos propios de una tienda de los chinos; juguetes; bisutería... También hay alguno que otro en que se venden adornos navideños entre los que abundan flores de plástico, feas a rabiar, con que se supone que adornan las casas en estas fechas navideñas. Todo parece estar importado de China. Hay puestos de comida fast food, con pizzas y hamburguesas y, por supuesto, no falta la música etíope con la que hasta el más parado se pone a mover los hombros.
La Navidad aquí no parece estar enfocada al consumismo, sino más bien a la introspección, al rezo y al hecho de compartir en familia.
En estos días he explicado a mis alumnos cómo es nuestra celebración y los he convencido para que accedieran a hacer un vídeo en el que desearos a todos una feliz Navidad y un próspero año nuevo. Es la mejor manera que tengo yo para mandaros desde aquí mis mejores deseos a todos. Espero que os guste y os divierta.
¡¡¡¡Felices fiestas a todos!!!
¡¡Melcam Ganna!!
¡¡¡¡¡Melcam Addis Amet 2016!!!!
 
Se algo fai especial a Etiopía é o feito de ser un dos países máis antigos de África e non ser nunca colonizado. As súas tradicións consérvanse case incorruptas ata o momento. Seguen o calendario xuliano e agora mesmo están no ano 2008, no cal entraron no noso mes de setembro. Non celebran Noiteboa. O seu día de Nadal, que é festivo, é o 7 de xaneiro que é para eles o día en que naceu Cristo e chámano Ganna. É unha celebración eminentemente relixiosa. Xaxúan o día anterior todo o día e o día 7 van á igrexa todos vestidos coas súas roupas brancas e seguen unha serie de rituais que consisten en dar voltas á igrexa e ir en procesión portando candeas. Homes e mulleres separados. Despois da misa as familias reúnense ao redor da mesa para compartir injera, doro wat... Hai xente que leva xaxuando calquera produto animal durante os 30 días previos a este día. Os meus alumnos cóntanme que ningún mércores nin venres do ano comen produtos de orixe animal, así que este ano como o día 7 coincide en venres comerán cordeiro o día 8.
Aínda así, percíbese certa occidentalización nalgúns lugares. Os centros comerciais da avenida Bole están a empezar a ser decorados con grilandas e hai carteis de "Merry Christmas" e "Happy New Year". Supoño que orientados aos "faranjis", os estranxeiros, que é como nos chaman os etíopes a todos os brancos. Non hai día que non vaia pola rúa e non mo chamen.
Nestes días hai unha especie de mercado do Nadal na praza de Meskel. Onte fun a velo e sorprendeume un pouco. Hai postos en que só venden xabón para lavar a roupa, batidoras, potas e utensilios de cociña; roupa e zapatos propios dunha tenda dos chineses; xoguetes; bixutería... Tamén hai algún que outro en que se venden adornos do Nadal entre os que abundan flores de plástico, feas a rabiar, con que se supón que adornan as casas nestas datas do Nadal. Hai postos de comida fast food, con pizzas e hamburguesas e, por suposto, non falta a música etíope coa que ata o máis parado ponse a mover os ombreiros.
O Nadal aquí non parece estar enfocada ao consumismo, senón máis ben á introspección, ao rezo e ao feito de compartir en familia.
Nestes días expliqueilles aos meus alumnos como é a nosa celebración e convencinos para que accedesen a facer un vídeo no que desexarvos a todos un bo nadal e un próspero ano novo. É a mellor maneira que teño eu para mandarvos desde aquí os meus mellores desexos a todos. Espero que vos guste e vos divirta.
Boa festas a todos!!!
¡¡Melcam Ganna!!
¡¡¡¡Melcam Addis Amet 2016!!!!
 

Alumnos de primer año.

 
Alumnos de segundo año.

domingo, 13 de decembro de 2015

Danakil ou a viaxe a outro planeta

Quien viaja a Danakil se encuentra con la luz y la sombra de una naturaleza de lo más fascinante que hay en el mundo.
La luz cegadora de la lava incandescente del Erta Ale ("montaña que humea").
 
Quen viaxa a Danakil atópase coa luz e a sombra dunha natureza do máis fascinante no mundo.
A luz cegadora de lava incandescente do Erta Ale ("montaña que bota fume")



La luz de las miradas de las gentes que te encuentras.

A luz das miradas das xentes que atopas.




La luz blanca de la sal de un lago que parece no tener fin en medio del desierto.

A luz branca do sal dun lago que parece non ter fin no medio do deserto.


La luz de los colores de las increíbles formaciones de sulfuro, sal y azufre que nacen de las entrañas de la tierra.

A luz das cores das incribles formacións de sulfuro, sal e xofre que nacen das entrañas da terra.


La luz de unos amaneceres y atardeceres esplendorosos.

A luz duns amenceres e atardeceres esplendorosos.


Pero también la sombra de una sequía que desnutre niños y poblaciones enteras.

Pero tamén a sombra dunha seca que desnutre nenos e poboacións enteiras.



La sombra de una sociedad, los Affar, que consideran a la mujer un ser inferior, pero que contradictoriamente es el soporte de su subsistencia.

A sombra dunha sociedade, os Affar, que consideran á muller un ser inferior, pero que contraditoriamente é o soporte da súa subsistencia.
 
 
 
Visitar la región de Affar es viajar a otro mundo. Un mundo de fantasía, imaginable solo en una película de ciencia ficción. Aquí, las setas son de piedra.

Visitar a rexión de Affar é viaxar a outro mundo. Un mundo de fantasía, imaxinable só nunha película de ciencia ficción. Aquí, as setas son de pedra.
 
 

Y los castillos son moldeados por el viento.

E os castelos son moldeados polo vento.


Nacen pozos de aguas ácidas en medio de las rocas..

Nacen pozos de augas acedas no medio das rochas.

 
Y la nieve es sal.
 
E a neve é sal.
 
 
 
Los paisajes parecen decorados.
 
As paisaxes parecen decorados.
 
 
 
Y a veces tienes la sensación de estar en otro planeta.
 
E ás veces tes a sensación de estar noutro planeta.
 
 
 
 
Las armas están cerca.
 
As armas están cerca.
 
 
 
Los hoteles no tienen techo y la luz de las estrellas no se apaga en toda la noche.
 
Os hoteis non teñen teito e a luz das estrelas non se apaga en toda a noite.
 
 
 
 
 La sal es el sustento de gran parte de la población.
 
O sal é o sustento da meirande parte da poboación.
 
 
 
 
 
Y los camellos la transportan.
 
E os camelos transpórtano.
 
 
 
La tierra se abre ante nuestros ojos escupiendo fuego y lava para mostrarnos uno de los fenómenos naturales más poderosos y espectaculares que puede haber en la tierra.
 
A terra ábrese ante os nosos ollos chuspindo lume e lava para mostrarnos un dos fenómenos naturais máis poderosos e espectaculares que pode haber na terra. 
 
 
 
 
 
 
 

luns, 30 de novembro de 2015

Awash

El Parque Nacional de Awash está a unas tres horas de camino desde Addis en dirección Djibuti. La fauna que lo habita es variada a pesar de una severa sequía que está empezando a hacer estragos.

O Parque Nacional de Awash está a unhas tres horas de camiño desde Addis en dirección Djibuti. A fauna que o habita é variada a pesar dunha severa seca que está a empezar a facer estragos.












Desde lo alto se obtiene una vista extraordinaria del valle.

Desde o alto obtense unha extraordinaria  vista do val.




Pero si algo me ha impresionado en este parque es haberme encontrado con la tribu indígena de los Oromo, asentada en el valle del río.
Mientras nos vamos acercando, los niños vienen corriendo y nos saludan desde la otra orilla. El poblado está al fondo, cruzando el río.

Pero sen dúbida o que máis me impresionou neste parque foi toparme coa tribo indíixena dos oromo, asentada no val do río. Mentres nos iamos achegando, os nenos viñan correndo hacia nós desde a outra beira. O poboado está o fondo, cruzando o río.





En unos minutos cruzan el río y se acercan a vernos de cerca, no sin cierto miedo. Si nos acercábamos demasiado a ellos, salían corriendo.

Nuns minutos cruzan o río e achéganse a vernos máis de cerca, non sen certo medo. Se nos aproximabamos demasiado a eles, saían correndo.







Unos metros más adelante estaban las mujeres lavando la ropa en el río. Son de una belleza extraordinaria. Sus ropas de colores, su pelo, los abalorios que llevan, sus caras. Todo me pareció bellísimo. Las miramos desde la orilla y parecían estar echando pestes contra nosotros.

Uns metros máis adiante estaban as mulleres lavando a roupa no río. Son dunha beleza extraordinaria. As súas roupas de cores, o seu pelo, os abelorios que levan, as súas caras. Todo me pareceu fermosísimo. Mirámolas desde a beira e parecían estar a botar pestes contra nós.





Al cabo de un rato, algunas decidieron cruzar el río para venirnos a saludar, mostrar su respeto y darnos la mano.

Ao cabo dun intre, algunhas decidiron cruzar o río para virnos saudar, mostrar respeto e darnos a man.