O Parque Nacional de Awash está a unhas tres horas de camiño desde Addis en dirección Djibuti. A fauna que o habita é variada a pesar dunha severa seca que está a empezar a facer estragos.
Desde lo alto se obtiene una vista extraordinaria del valle.
Desde o alto obtense unha extraordinaria vista do val.
Pero si algo me ha impresionado en este parque es haberme encontrado con la tribu indígena de los Oromo, asentada en el valle del río.
Mientras nos vamos acercando, los niños vienen corriendo y nos saludan desde la otra orilla. El poblado está al fondo, cruzando el río.
Pero sen dúbida o que máis me impresionou neste parque foi toparme coa tribo indíixena dos oromo, asentada no val do río. Mentres nos iamos achegando, os nenos viñan correndo hacia nós desde a outra beira. O poboado está o fondo, cruzando o río.
Mientras nos vamos acercando, los niños vienen corriendo y nos saludan desde la otra orilla. El poblado está al fondo, cruzando el río.
Pero sen dúbida o que máis me impresionou neste parque foi toparme coa tribo indíixena dos oromo, asentada no val do río. Mentres nos iamos achegando, os nenos viñan correndo hacia nós desde a outra beira. O poboado está o fondo, cruzando o río.
En unos minutos cruzan el río y se acercan a vernos de cerca, no sin cierto miedo. Si nos acercábamos demasiado a ellos, salían corriendo.
Nuns minutos cruzan o río e achéganse a vernos máis de cerca, non sen certo medo. Se nos aproximabamos demasiado a eles, saían correndo.
Unos metros más adelante estaban las mujeres lavando la ropa en el río. Son de una belleza extraordinaria. Sus ropas de colores, su pelo, los abalorios que llevan, sus caras. Todo me pareció bellísimo. Las miramos desde la orilla y parecían estar echando pestes contra nosotros.
Uns metros máis adiante estaban as mulleres lavando a roupa no río. Son dunha beleza extraordinaria. As súas roupas de cores, o seu pelo, os abelorios que levan, as súas caras. Todo me pareceu fermosísimo. Mirámolas desde a beira e parecían estar a botar pestes contra nós.
Al cabo de un rato, algunas decidieron cruzar el río para venirnos a saludar, mostrar su respeto y darnos la mano.
Ao cabo dun intre, algunhas decidiron cruzar o río para virnos saudar, mostrar respeto e darnos a man.
Que envidia Uxia, que experiencias tan fantasticas....y que idea tan buena la del blog para no olvidarte jamas de esta etapa tan exclusiva y tan enriquecedora de tu vida.....ole tu.
ResponderEliminarBicos
De nuevo unas fotos fantásticas. Como sigas así acabarás pillando el mal de África y no querrás volver a casa.
ResponderEliminarAlucino con las miradas de los niños, curiosas y al mismo tiempo temerosas.
Bisous
Botaban pestes contra vós? E logo foron "mostrar respeto"? Non me entero ben... cóntanos
ResponderEliminarE a que se adican? Viven da caza/agricultura? Parece que viven mellor que os da cidade, non?
Fotos moi chulas, e as dos animais tamén, ten que ser unha pasada velos así...
Bico forte!
Cal é este, por exemplo?
ResponderEliminarhttp://2.bp.blogspot.com/-vRWATUIKmD0/VlsfbiOdJYI/AAAAAAAABZU/YVuluohXUjs/s1600/P1140375.JPG
o animal chámase facóquero ou xabarin africano.. Pumba no rei león. Non é que vivan millor que nas ciudades. Teñen gando e pastorean. teñen camellos, cabras... e un río algo contaminado do que beben. nas casas hai moitas pulgas e os nenos non van a escola. Nas ciudades o que chegan son nais con nenos moitas veces froito de violacións...ou xente con polio, enferemedades... que son excluidos polo seu mesmo pobo. No primeiro momento estábamos a incomodalos mirando, pero una das maiores cruzou para saludarnos enton as demáis tamén o fixeron,,,
ResponderEliminarpuf.. que panorama...
ResponderEliminarEu creía que ao ter auga e animais, igual vivían mellor que na cidade, onde xa dixeches que había moita pobreza...
O animal busqueino tamén, e cheguei a esa conclusión, Pumba do Rei León jeje
Bicos Ux!
Pois eu só quería dicirche que sigas adiante coa túa marabillosa aventura. Somos moitos os que queremos máis e nos alegramos cada vez que compartes connosco a túa vida!!
ResponderEliminar