Me gusta

mércores, 28 de outubro de 2015

Sobre relixión e outros asuntos

Hoy ha salido el tema de la religión en clase. Todos mis alumnos (23 en total) son cristianos ortodoxos. No tenía la menor duda sobre ello. Pero me sorprende que entiendan que la creación humana y del mundo se deban únicamente a la mano de Dios. Cuestionan cualquier teoría científica y asumen que no hay evidencias ni de que existiera un Big Bang ni de que la Teoría de la Evolución sea posible. Tienen entre 19 y 21años y Lucy no les dice nada. Solo creen en la Biblia y la toman al pie de la letra.
La religión tiene un peso enorme en Etiopía y, en particular, en Addis. Cada día pueden verse a cientos de mujeres ataviadas con su vestimenta tradicional blanca que les tapa la cabeza entrar y arrodillarse ante los muros de las iglesias. La tela se denomina shemma y con ella confeccionan habesha qemis, tiras de algodón blancas tejidas, de unos 90 centímetros de ancho, que luego son cosidas juntas. Un símbolo de la fuerza de su fe es que muchas mujeres de las zonas rurales tienen tatuada una cruz en la frente, en el papo o en las dos sienes. Pueden verse además todo tipo de tatuajes en el rostro y en el cuello a modo de adornos o collares:

Hoxe saíu o tema da relixión en clase. Todos os meus alumnos (23 en total) son cristiáns ortodoxos. Non tiña a menor dúbida sobre iso. Pero sorpréndeme que entendan que a creación humana e do mundo débense únicamente á man de Deus. Cuestionan calquera teoría científica e asumen que non hai evidencias nin de que existise un Big Bang nin de que a Teoría da Evolución sexa posible. Teñen entre 19 e 21anos e Lucy non lles di nada. Só creen na Biblia e tómana ao pé da letra.
A relixión ten un peso enorme en Etiopía e, en particular, en Addis. Cada día poden verse por centos a mulleres ataviadas coa vestimenta tradicional branca que lles tapa a cabeza entrar e arrodillarse ante os muros das igrexas. A tea denomínase shemma e con ela confeccionan habesha qemis, tiras de algodón brancas tecidas, duns 90 centímetros de ancho, que logo son cosidas xuntas. Un símbolo da forza da súa fe é que moitas mulleres das zonas rurais teñen tatuada unha cruz na fronte, no papo ou nas dúas tempas. Poden verse ademais todo tipo de tatuaxes no rostro e no pescozo a modo de adornos ou colares
 
(National Geographic)
 
Tengo una alumna que tiene tatuado un círculo en la mitad del cuello. Cuenta que se lo hizo su madre porque padecía muchas afecciones de garganta y que así se le pasaron.
Ya desde muy pequeños los niños van a la iglesia al salir del cole. En el cristianismo ortodoxo no hay imágenes, sólo iconos de los santos, de la Virgen. Casi todo el mundo porta una cruz colgada al cuello.
 
Teño unha alumna que ten tatuado un círculo na metade do pescozo. Conta que llo fixo a súa nai porque padecía moitas afecciones de garganta e que así se lle pasaron.
Xa desde moi pequenos os nenos van á igrexa ao saír do cole. No cristianismo ortodoxo non hai imaxes, só iconos dos santos, da Virxe. Case todo o mundo porta unha cruz colgada ao pescozo
 
 
En casi todos los taxis que cada día cojo te encuentras pegatinas en el cristal de cruces, de Jesús, de la Virgen María... Pero no faltan tampoco fotos de  ídolos como Bob Marley, Cristiano Ronaldo o Leo Messi. Yo creo que cuando un conductor es del Barca y otro del Real Madrid se pican en la carretera.
Los curas ortodoxos se pasan horas leyendo las Sagradas Escrituras alrededor de la iglesia. A veces se les acercan fieles y ellos sacan una cruz de madera debajo de su hábito para que la besen.
 
En case todos os taxis que cada día collo atopas pegatinas no cristal de cruces, de Xesús, da Virxe María... Pero non faltan tampouco fotos de ídolos como Bob Marley, Cristiano Ronaldo ou Leo Messi. Eu creo que cando un condutor é do Barca e outro do Real Madrid pícanse na estrada.
Os curas ortodoxos pásanse horas lendo as Sagradas Escrituras ao redor da igrexa. Ás veces achéganselles fieis e eles sacan unha cruz de madeira debaixo do seu hábito para que a biquen
 
 
 
Al salir de clase decidí ir a visitar la catedral de la Santísima Trinidad, conocida como Kidist Selassie. Es la catedral más importante de Addis, y el segundo lugar de oración más importante del país. Se construyó para conmemorar la liberación de Etiopía de la ocupación italiana. Cobran 100 birrs (5 euros, más o menos) a los turistas, aunque para los etíopes es gratis. No me libré, claro. El recinto es grande y es un remanso de paz, con bancos y árboles.
 
Ao saír de clase decidín ir visitar a catedral da Santísima Trinidad, coñecida como Kidist Selassie. É a catedral máis importante de Addis, e o segundo lugar de oración máis importante do país. Construíuse para conmemorar a liberación de Etiopía da ocupación italiana. Cobran 100 birrs (5 euros, máis ou menos) aos turistas, aínda que para os etíopes é gratis. Non me librei, claro. O recinto é grande e é un remanso de paz, con bancos e árbores
 
 
 
 
 
Aquí están las tumbas de Haile Selassie y su mujer. Fue enterrado aquí en el año 2000, 25 años después de su muerte. Inicialmente el Emperador había sido enterrado por sus asesinos cerca de una letrina y, más tarde, sus restos fueron exhumados y guardados en un ataúd en el mausoleo de Menelik. El día de su entierro asistió gran parte de la comunidad rastafari internacional. Los rastafaris (de "ras" regente y "tafari" creador o que debe ser respetado)  creen que Haile Selassie (nacido como Tafari Makkonen), último monarca de la dinastía salomónica, liberará a la gente de ascendencia africana conduciéndolos a una tierra prometida llena de justicia divina. Puede leerse la noticia de su entierro en esta noticia de El País: http://elpais.com/diario/2000/11/06/ultima/973465201_850215.html
 
Aquí están as tumbas de Haile Selassie e a súa muller. Foi enterrado aquí no ano 2000, 25 anos logo da súa morte. Inicialmente o Emperador fora enterrado polos seus asasinos preto dunha letrina e, máis tarde, os seus restos foron exhumados e gardados nun ataúd no mausoleo de Menelik. O día do seu enterro asistiu gran parte da comunidade rastafari internacional. Os rastafaris (de "ras" rexente e "tafari" creador ou que debe ser respectado) creen que Haile Selassie (nado como Tafari Makkonen), último monarca da dinastía salomónica, liberará á xente de ascendencia africana do mundo conducíndoos a unha terra prometida chea de xustiza divina. Pode lerse a noticia do seu enterro nesta noticia de El País: http://elpais.com/diario/2000/11/06/ultima/973465201_850215.HTML
 
 
En el recinto exterior de la iglesia hay un museo en el que se exhiben libros sagrados antiguos, vestimentas eclesiásticas, cruces... Tuve que verlo casi a oscuras porque se acababa de ir la luz. Al salir se me acercó un chico para decirme que no me olvidase de ver el monumento y tumba de los oficiales que fueron ejecutados durante el régimen comunista. Sin darme cuenta vino conmigo. Una vez en el monumento trató de darme algunas explicaciones. Como no parecía profesional pensé que quería ayudar.
Salí por una de las puertas del recinto de la catedral y me encontré con otra iglesia. Esta de planta circular, pero estaba cerrada.
 
No recinto exterior da igrexa hai un museo no que se exhiben libros sagrados antigos, vestimentas eclesiásticas, cruces... Tiven que velo case ás escuras porque se acababa de ir a luz. Ao saír achegóuseme un mozo para dicirme que non me esquecese de ver o monumento e tumba dos oficiais que foron executados durante o réxime comunista. Sen darme conta veu comigo. Unha vez no monumento tratou de darme algunhas explicacións. Como non parecía profesional pensei que quería axudar.
Saín por unha das portas do recinto da catedral e atopeime con outra igrexa. Esta de planta circular, pero estaba pechada
 
 
El chico me dijo que cerca estaba la iglesia Kidist Mayam, de 1911, donde descansan los restos del emperador Menelik y que él iba hacia allí. Así que fuimos juntos.  
 
O mozo díxome que preto estaba a igrexa Kidist Mayam, de 1911, onde descansan os restos do emperador Menelik e que el ía cara alí. Así que fomos xuntos.
 
 
 
 
El mausoleo está en la cripta de la iglesia y hay que pagar 50 birr para entrar y darle una propina al guía que te explica dentro alguna cosa. El chico de antes entró conmigo. Para acceder al mausoleo hay que bajar unas escaleras hasta llegar a una sala subterránea. En ella están las tumbas de mármol del emperador Menelik, su esposa y su hija.
 
O mausoleo está na cripta da igrexa e hai que pagar 50 birr para entrar e darlle unha propina ao guía que che explica dentro algunha cousa. O mozo de antes entrou comigo. Para acceder ao mausoleo hai que baixar unhas escaleiras ata chegar a unha sala subterránea. Nela están as tumbas de mármore do emperador Menelik, a súa esposa e a súa filla.
 
 
También puedes sentarte en su trono. Menelik es muy venerado en Etiopía. Fue el fundador de Addis Abeba en 1886 y se le considera el impulsor del Estado moderno.
 
Tamén podes sentarte no seu trono. Menelik é moi venerado en Etiopía. Foi o fundador de Addis Abeba en 1886 e considéraselle o impulsor do Estado moderno
 
 
Al salir el chico me dice que sus servicios tienen un precio. Yo pretendía darle una propina generosa, pero me habla como si hubiera sido mi guía y que son 400 birrs. Me quedo asombrada e incluso me enfado. Le digo que no y me grita. Finalmente le doy 100 birr. Le digo que es lo que hay. Que en ningún momento me habló de dinero y que no estaba siendo legal conmigo. Cogió los 100 birr y se fue refunfuñando.
Me fui a casa con mal cuerpo. Decidí ir caminado los cinco quilómetros que tenía por delante en vez de coger un taxi. Me pregunté qué hacía yo aquí en este país que en realidad no tenía nada que ver conmigo. Mientras caminaba notaba algo por debajo de mis pantalones. Al llegar a casa comprobé que estaba picada de pulgas. Es muy normal aquí, pero hasta ese día no me había pasado.
 
Ao saír o mozo dime que os seus servizos teñen un prezo. Eu pretendía darlle unha propina xenerosa, pero fálame coma se fose o meu guía e que son 400 birrs. Quédome asombrada e ata me enfado. Dígolle que non e grítame. Finalmente doulle 100 birr. Dígolle que é o que hai. Que en ningún momento me faloum de diñeiro e que non estaba sendo legal comigo. Colleu os 100 birr e foise refunfuñando.
Funme a casa con mal corpo. Decidín ir camiñado os cinco quilómetros que tiña por diante no canto de coller un taxi. Pregunteime que facía eu neste país que en realidade non tiña nada que ver comigo. Mentres camiñaba notaba algo por baixo dos meus pantalóns. Ao chegar a casa comprobei que estaba picada de pulgas. É moi normal aquí, pero ata ese día non me pasara.

xoves, 22 de outubro de 2015

O meu barrio: Bole

La avenida Bole es una arteria ancha y kilométrica que conecta el aeropuerto de Bole con la plaza Meskel. Por ella circulan cada día en dos direcciones miles de coches y taxis. A los lados se suceden centros comerciales, edificios en construcción, hoteles, tiendas, restaurantes, cines... También es una zona donde la mendicidad está por todas las esquinas. Los domingos se llena de parejitas paseando por sus aceras o se oyen pitidos seguidos de una caravana de coches anunciando una boda.
 
A avenida Bole é unha arteria ancha e kilométrica que conecta o aeroporto de Bole coa praza Meskel. Por ela circulan cada día en dúas direccións miles de coches e taxis. Aos lados sucédense centros comerciais, edificios en construción, hoteis, tendas, restaurantes, cines... Tamén é unha zona onde hai moita mendicidade. Os domingos énchese de parelliñas paseando polas súas beirarrúas e escóoitanse estrudentes pitidos seguidos dunha caravana de coches anunciando unha voda
 
 
Los centros comerciales son edificios de cuatro o cinco plantas con pequeñas tiendas de ropa, ordenadores, vestidos de novia, zapaterías... a precios europeos. No hay Mac Donals ni Zara y mucha de la ropa que se vende es de origen chino.
Mi piso está situado en un lateral de esta avenida.
 
Os centros comerciais son edificios de catro ou cinco plantas con pequeñas tendas de roupa, ordenadores, zapaterías, vestidos de noiva... a precios europeos. Non hai Mac Donals nin Zara e moita da roupa que se vende é de orixe chinesa.
Nun lateral desta avenida está o meu piso.
 
 
 
Cerca de donde vivo tengo un popular supermercado en el que compré durante las primeras semanas, un poco asombrada por los precios de los productos. Se me ocurrió comprar cereales para el desayuno, mermelada, mantequilla, zumo... y ¡es todo de importación! No entendía cómo los productos básicos podían estar incluso más caros que como los compraba yo en Galicia. Indagando un poco he descubierto un mundo paralelo justo dos calles detrás de mi casa. Hay un mercado al aire libre de lo más tradicional. Se vende todo lo que una pueda necesitar. Sillas, gallinas, huevos, ropa, escobas, fruta, carne, injera, vegetales... Y a un precio más asequible. Es inevitable que me cobren más que a los nativos. Tengo cara de turista y no tengo nada que hacer, pero aún así el precio de los productos es bueno y el producto es local. Lo más apetitoso en Addis es la fruta y la verdura. Hay de todo y riquísimo: papaya, naranjas, aguacate, guayaba, melón, sandía, coliflor, brócoli... Me sorprende de nuevo el contraste entre estos dos  mundos que están a tan solo el cruce de dos calles de distancia.
 
Preto teño un popular supermercado no que comprei durante as primeiras semanas da miña estancia en Addis, un pouco asombrada polos prezos dos produtos. Ocorréuseme comprar cereais para o almorzo, mermelada, mantequilla, zume... e ¡é todo de importación! Non entendía como os produtos básicos podían estar ata máis caros que como mecaba eu en Galicia. Indagando un pouco descubrín un mundo paralelo xusto dúas rúas detrás da miña casa. Hai un mercado ao aire libre do máis tradicional. Véndese de todo o que unha poida necesitar. Cadeiras, galiñas, ovos, roupa, escobas, froita, carne, injera, vexetais... E a un prezo máis asequible. É inevitable que me cobren máis que aos nativos. Teño cara de turista e non teño nada que facer, pero aínda así o prezo dos produtos é bo e son productos locais. O máis apetitoso en Addis é a froita e a verdura. Hai de todo tipo e riquísimo: papaya, laranxas, aguacate, guayaba, melón, sandía, coliflor, brócoli... Sorpréndeme de novo o contraste entre estes dous mundos que están a tan só o cruzamento de dúas rúas de distancia.
 
 
 


 
 

A facultade

Esta es la puerta por la que cada día entro a la facultad.
Esta é a porta pola que cada día entro a facultade

 
La puerta da directamente al antiguo palacio del Emperador. La facultad de Lenguas Modernas está hacia la izquierda, a solo treinta metros andando por una zona ajardinada donde poder sentarse a la sombra, a comer o a tomar el sol.
 
A porta vai dar directamente ao antigo palacio do Emperador. A facultade de Linguas Modernas está no lado esquerdo, a tan só uns trinta metros andando por unha zona axardinada onde sentarse á sombra, a comer ou a tomar o sol.



 
Aquí se ofrecen diferentes carreras como la de Lingüística o Lenguaje de signos, pero también se dan numerosas lenguas: chino, español, portugués, italiano, alemán, francés y amhárico. Muchas de estas lenguas se ofrecen como asignaturas no acreditadas, pero los estudiantes pueden estudiar durante cuatro años dos lenguas y licenciarse en ellas.
La facultad tiene cuatro plantas y está sin renovar desde su inauguración en los años 50. Se va la luz de vez en cuando y las aulas son sobrias y están infradotadas.
 
Aquí ofrécense diferentes carreiras como a de Lingüística ou Linguaxe de signos, pero tamén se dan numerosas linguas: chinés, español, portugués, italiano, alemán, francés e amhárico. Moitas destas linguas ofrécense como asignaturas non acreditadas, pero os estudantes poden estudar durante catro anos dúas linguas e licenciarse nelas.

A facultade ten catro plantas e está sen renovar desde a súa inauguración nos anos 50. Vaise a luz de cando en vez e as aulas son sobrias e están infradotadas.
 

 
 
En el Departamento de Español solo estoy yo como profesora y por el momento no doy horas que no sean dentro de la carrera de Lenguas Modernas. Un total de 15 horas a la semana, siete a alumnos de primer año y siete a los de segundo. Hoy les he preguntado a los nuevos alumnos si querían sacarse una foto conmigo y han accedido. Así que aquí los tenéis::
 
No Departamento de Español só estou eu como profesora e ata o de agora non dou horas que non sexan dentro da carreira de Linguas Modernas. Un total de quince horas á semana, sete a alumnos de primeiro a no e sete aos de segundo. Hoxe pregunteille aos alumnos de primeiro ano si querían sacar unha foto comigo e accederon. Así que aquí os tedes:
 
 
 
 
 
Están muy motivados y tienen un carácter muy alegre. Les falta la disciplina del estudio y comprender la mecánica. A veces me canso de escribir en el encerado y cuando ya he borrado todo me doy cuenta de que la mayoría no ha copiado todavía nada... Pero poco a poco. Las clases apenas acaban de empezar. Estoy segura de que lograrán los objetivos.
El curso académico consta de dos semestres. El primero va desde octubre hasta finales de enero. Y el segundo, de febrero a junio. Muchos de ellos no han escogido la carrera de Lenguas Modernas ni como primera ni como tercera opción, pero es la que ha quedado libre y la que le han asignado. Creo ciertamente que aprender dos lenguas va a servirles de mucho en el mundo laboral. El turismo extranjero está creciendo mucho en Etiopía y los numerosas instituciones, embajadas y organismos necesitan gente que sepa idiomas..
 
Están moi motivados e teñen un carácter moi alegre. Fáltalles a disciplina do estudo e comprender a mecánica que require aprender unha lingua. Ás veces cánsome de escribir no encerado e cando xa borrei todo doume conta de que a maioría non copiou aínda nada... Pero aos poucos. As clases apenas acaban de empezar. Estou segura de que lograrán os obxectivos.

O curso académico consta de dous semestres. O primeiro vai desde outubro ata finais de xaneiro. E o segundo, de febreiro a xuño. Moitos deles non escolleron a carreira de Linguas Modernas nin como primeira nin como terceira opción, pero é a que quedou libre e a que lle asignaron. Creo certamente que aprender dúas linguas vai servirlles de moito no mundo laboral. O turismo estranxeiro está crecendo moito en Etiopía e as numerosas institucións, embaixadas e organismos necesitan xente que saiba idiomas.

 
 

mércores, 21 de outubro de 2015

Os nenos

Hoy me he fijado en algunos niños que juegan en la calle. Agarran en cada mano una botella de plástico vacía y se van lanzando otra los unos a los otros hasta que cae al suelo. Los descampados que pronto serán el suelo de una nueva construcción de edificios se convierten en campos de fútbol en los que los chavales corretean tras una pelota hecha con cinta marrón de embalar. Los veo riendo y contentos. Me ha venido entonces a la cabeza este microcuento de Braulio Llamero:

Esto era un niño pobre y feliz
que se perdió en el inmenso bosque
lleno de calles y edificios
de una gigantesca ciudad.
Lo encontró y adoptó una experta en Bolsa del propio distrito financiero.
Nunca volvió a ser pobre.
Ni feliz.
Hoxe fixeime nalgúns nenos que xogan na rúa. Suxeitan en cada man unha botella de plástico baleira e vanse lanzando outra os uns aos outros ata que cae ao chan. Os descampados que pronto serán o chan dunha nova construción de edificios convértense en campos de fútbol nos que os rapaces corretean tras unha pelota feita con cinta marrón de embalar. Véxoos rindo e contentos. Veume á cabeza este microconto de Braulio Llamero:

Esto era un niño pobre y feliz 
que se perdió en el inmenso bosque lleno de calles y edificios 
de una gigantesca ciudad. 
Lo encontró y adoptó una experta en Bolsa del propio distrito financiero. Nunca volvió a ser pobre. 
Ni feliz.

luns, 19 de outubro de 2015

Luns 12 de outubro

Mi primera relación con una embajada se produce aquí en Addis. El 12 de octubre toda la comunidad española de Etiopia estamos invitados a la embajada de España a una comida. Y claro, allí fui. Había un montón de gente, la mayoría mayor que yo. La comida estaba muy rica y agradecí esos sabores de nuevo en mi paladar: gazpacho, paella, croquetas, jamón, queso. La gente con la que estuve ya la conocía de haber salido con ella algún día, pero me presentaron a algunas personas nuevas. No lo pasé mal del todo porque hay gente muy simpática, pero estos saraos no son lo mío. El discurso del embajador acabó con un ¡Viva España y viva el rey! y supongo que esa frase tendrá sentido diplomático, pero a mí me hace temblar las pantorrillas. Casi que prefería un ¡Viva el vino! de Rajoy. A la tarde volví al Teatro Nacional porque había un espectáculo flamenco en el que también colaboraban los bailarines del Fendika. Fue todo un lujo ver esa mezcla de estilos que se convirtieron en un solo grito de amor a la música y a la expresión artística.
A miña primeira relación cunha embaixada prodúcese aquí en Addis. O 12 de outubro toda a comunidade española de Etiopia estamos invitados á embaixada de España a unha comida. E claro, alí fun. Había unha chea de xente, a maioría maior que eu. A comida estaba moi rica e agradecín eses sabores de novo no meu paladar: gazpacho, paella, croquetas, xamón, queixo. A xente coa que estiven coñecíaa de saír con ela algún día, pero presentáronme a algunhas persoas novas. Non o pasei mal do todo porque hai xente moi simpática, pero estes saraos non son o meu. O discurso do embaixador acabou cun ¡Viva España e viva o rei! e supoño que esa frase terá sentido diplomático, pero a min faime tremer as pantorrillas. Case que prefería un ¡Viva o viño! de Rajoy. Á tarde volvín ao Teatro Nacional porque había un espectáculo flamenco no que tamén colaboraban os bailaríns do Fendika. Foi todo un luxo ver esa mestura de estilos que se converteron nun só grito de amor á música e á expresión artística.

Semana do 12 ao 16

Las semanas en Addis vuelan. Los días se repiten y se van convirtiendo en rutina. Madrugar, taxi, clases, comer, clases, casa. Lo distinto de aquí es ver cosas nuevas cada día. En Arat kilo, que es donde me deja el primer taxi, se apelotona la gente en la acera ya desde primera hora de la mañana ante unas vitrinas donde se leen los puestos de trabajo vacantes.






Hay todo un negocio alrededor: vendedores de periódicos que los alquilan por quince minutos y en los que también hay anuncios de trabajo, limpiabotas, vendedores de carpetas y libretas, mendigos que suplican una ayuda...






Cuando entras en el campus universitario has de pasar siempre un control. Mejor dicho, en Addis hay que pasar controles de seguridad para entrar en cualquier sitio. Siempre examinan lo que llevas en el bolso y de vez en cuando también te palpan: al entrar en el supermercado, en una discoteca, en un hotel, en una tienda de telefonía... Da igual la hora que sea. No sé si este sistema tiene repercusiones sobre la seguridad que se respira en la ciudad, pero la verdad es que una va con toda tranquilidad a cualquier sitio. Los etíopes presumen de que en su capital no hay cabida para atentados y que las fuerzas del orden están muy bien organizadas. Que a ellos no les pasaría lo del ataque terrorista de Kenia en 2015. No sé. La verdad es que lo que hace que sea una capital de contrastes es que es una de las capitales del mundo con más embajadas. Aquí hay embajadas de todos los países inimaginables: Djibouti, EEUU, Países Bajos, México, Argentina, Israel, Italia, Portugal, Austria, Alemania, Reino Unido, Suiza, Suecia, España, Finlandia, Australia, Canadá, Noruega, Kenia, Dinamarca, Italia, Francia, Polonia, Turquía, Rwanda, Irlanda, Rusia, Japón, China, Maurcio, Sudáfrica, Angola, Kuwait, Kazakhstan, Arabia Saudí, Georgia, Marruecos, Sierrra Leona, etc. Así hasta ciento y pico. Además, están aquí también organismos como la Comisión Económica para las Naciones Unidas o la Unión Africana. Hay hoteles que cuestan una fortuna, pero desde su ventana puedes ver un barrio de chabolas sin luz ni agua potable. Todo junto. En la misma calle.

El crecimiento de la construcción es vertiginoso. Hay obras de edificios altos por todas partes. Han construido incluso ya la primera autovía y hay una línea de tren. En una obra trabajan como obreros cien o más personas a la vez. No sé su jornal, pero sé que es ínfimo.

Se ve a muchos chinos por la calle. Es la nacionalidad extranjera que más veo. Han descubierto aquí posibilidades de negocio a largo plazo. Los supermercados occidentalizados están pensados para toda esa maraña de gente que vive aquí sin ser de aquí. Con precios a nivel europeo e incluso más caros. Muchos de los productos que ofertan son de importación pero aquí no se usan. Hay miles de puestecillos de frutas, verduras de temporada, cereales... donde comprar producto local a precio normal. Hay que ir acostumbrándose a lo que se come aquí: lentejas, garbanzos, carne guisada, injera...
 

As semanas en Addis voan. Os días repítense e vanse convertendo en rutina. Madrugar, taxi, clases, comer, clases, taxi, casa. O distinto de aquí é ver cousas novas cada día.
En Arat quilo, que é onde me deixa o primeiro taxi, apretúxase a xente na beirarrúa xa desde primeira hora da mañá ante unhas vitrinas onde se len os postos de traballo vacantes. Hai todo un negocio ao redor: vendedores de xornais que os alugan por quince minutos e nos que tamén hai anuncios de traballo, limpiabotas, vendedores de cartafois e libretas, esmoleiros que suplican unha axuda... Cando entras no campus universitario tes que pasar sempre un control. Millor dito, en Addis hai que pasar controis de seguridade para entrar en calquera sitio. Sempre examinan o que levas no bolso e de cando en vez tamén che palpan: ao entrar no supermercado, nunha discoteca, nun hotel, nunha tenda de telefonía... Dá igual a hora que sexa. Non sei si este sistema ten repercusiones sobre a seguridade que se respira na cidade, pero a verdade é que unha vai con toda tranquilidade a calquera sitio. Os etíopes presumen de que na súa capital non hai cabida para atentados e que as forzas da orde están moi ben organizadas. Que a eles non lles pasaría o do ataque terrorista de Kenia en 2015. Non sei. A verdade é que o que fai que sexa unha capital de contrastes é que é unha das capitais do mundo con máis embaixadas. Aquí hai embaixadas de todos os países inimaxinables: Djibouti, EEUU, Países Baixos, México, Arxentina, Israel, Italia, Portugal, Austria, Alemania, Reino Unido, Suiza, Suecia, España, Finlandia, Australia, Canadá, Noruega, Kenia, Dinamarca, Italia, Francia, Polonia, Turquía, Rwanda, Irlanda, Rusia, Xapón, Chinesa, Maurcio, Sudáfrica, Angola, Kuwait, Kazakhstan, Arabia Saudita, Georgia, Marruecos, Sierrra Leoa, etc. Así ata cento e pico. Ademais, están aquí tamén organismos como a Comisión Económica para as Nacións Unidas ou a Unión Africana.
Hai hoteis que custan unha fortuna, pero desde a súa fiestra podes ver un barrio de chabolas sen luz nin auga potable. Todo xunto. Na mesma rúa. O crecemento da construción é vertixinoso. Hai obras de edificios altos por todas partes. Construíron xa a primeira autovía e hai unha liña de tren. Nunha obra traballan como obreiros cen ou máis persoas á vez. Non sei o seu xornal, pero adiviño que é ínfimo. Vese a moitos chineses pola rúa. É a nacionalidade estranxeira que máis vexo. Descubriron aquí posibilidades de negocio a longo prazo.
Os supermercados occidentalizados están pensados para toda esa maraña de xente que vive aquí sen ser de aquí. Con prezos a nivel europeo e ata máis caros. Moitos dos produtos que ofertan son de importación pero aquí non se usan. Hai miles de postos de froitas, verduras de tempada, cereais... onde comprar produto local a prezo normal. Hai que ir afacéndose ao que se come aquí: lentellas, garavanzos, carne guisada, injera...

mércores, 14 de outubro de 2015

Fin de semana 9 al 11 de outubro

El fin de semana se presentaba apetecible. El coro de fado Alma de Coimbra venía desde Portugal el jueves para dar un concierto en la Facultad de Lenguas Modernas de la Uni de Addis invitados por Isabel Boavida. El concierto fue en el auditorio y fue emocionante. Al acabar, Isabel me presentó a los integrantes y después de charlar un rato me invitaron a ir con ellos de visita al Museo Nacional. No había estado todavía así que fui encantada. El Museo cuesta 10 birr, unos 0.40 céntimos de euro, y decepciona bastante. Lucy está en la planta baja, junto con otros vecinos Australopithecus. Llama la atención su minúsculo tamaño y estar delante del esqueleto más antiguo del mundo resulta fascinante. Aún así, el resto del museo parece algo dejado. Hay cuadros de arte moderno, algunos artilugios antiguos, vestidos, figuritas de barro de antiguos pobladores... pero todo algo revuelto y con poca información. Sales pensando en la razón de tal dejadez. Después de la visita al Museo el coro tiene previsto descansar y salir a cenar a un restaurante armenio famoso en la ciudad. Me invitan amablemente y accedo encantada. La verdad es que la comida estaba muy rica y la mesa en que me tocó cenar no pudo ser mejor: gente simpatiquísima con la que me reí mucho. Como vienen pocos días tienen que aprovechar al máximo. Isabel tiene organizado llevarlos al Fendika y me dije: ¡Esta es la mía, con las ganas que tenía de ir! El Fendika es un club de música tradicional, el más importante en Addis, fundado por el talentoso bailarín y coreógrafo Melaku, cuya atmósfera te envuelve con su música y los bailes que cada noche allí tienen lugar.
Es de planta baja y está en una esquina. Es pequeño y parece estar construido con paredes de lata y maderas. Hace aproximadamente un año el gobierno decidió derribarlo, fruto de la política que está llevando a cabo para acabar con las zonas achaboladas, y construir un edificio alto de varias plantas. Melaku consiguió, gracias a la aportación de muchas personas, reunir el dinero necesario para comprar el terreno, y el Fendika se quedó como estaba. Dentro, la voz de varios cantantes, el retumbar de los golpes de tambor, el sonido de un instrumento de una sola cuerda y unos bailarines que entran en trance para vibrar como una goma elástica te dan la bienvenida a un lugar difícil de olvidar






Al día siguiente el coro da un concierto en el Teatro Nacional de Addis, esta vez acompañados de piano. La entrada es gratuita y después de ellos actúa un grupo de danza contemporánea africana. Increíbles. A la salida nos fuimos de cena varias personas y compruebo que la marcha etíope promete. Su música moderna empieza por hacer que muevas los hombros y luego el resto del cuerpo baila solo.*** El sábado me reúno con un grupo de españoles para celebrar la fiesta de la cerveza. Siempre hay algo en Addis. Siempre hay actuaciones, fiestas, teatro, conciertos en los bares. Compruebo que es una ciudad efervescente de cultura y diversión. Esta semana es el Festiva de Cine Europeo; España lleva Mientras duermes, con Luis Tosar. Ya la he visto y no es gran cosa *** El domingo decido por fin colocar cortinas en la ventana de mi habitación. El sábado por la tarde me acerqué hasta la zona de la Piazza a hacerme con unos trozos de tela. Las cortinas me las vendían a precio de oro. Es imposible comprar a buen precio en Addis si te ven extranjera, "faranji", como dicen ellos. Por el precio por el que en España me compraría unas buenas cortinas, aquí me compré cuatro metros de tela. Con unos imperdibles que encontré por casa y un poco de imaginación por fin la luz del sol no me molestará más días a las 6 de la mañana.
O fin de semana presentábase apetecible. O coro de fado Alma de Coimbra viña desde Portugal o xoves para dar un concerto na Facultade de Linguas Modernas da Uni de Addis invitados por Isabel Boavida. O concerto foi no auditorio e foi emocionante. Ao acabar, Isabel presentoume aos integrantes e acto seguido invitáronme a ir con eles de visita ao Museo Nacional. Aínda non estivera así que fun encantada. O Museo custa 10 birr, uns 0.40 céntimos de euro, e decepciona bastante. Lucy está na planta baixa, xunto con outros veciños Australopithecus. Chama a atención o seu minúsculo tamaño e estar diante do esqueleto máis antigo do mundo resulta fascinante. Aínda así, o resto do museo parece algo deixado. Hai cadros de arte moderna, algúns artiluxios antigos, vestidos, figuriñas de barro de antigos pobladores... pero todo algo revolto e con pouca información. Sales pensando no por que dese deixamento. Logo da visita ao Museo o coro ten previsto descansar e saír a cear a un restaurante armenio famoso na cidade. Invítanme amablemente e accedo encantada. A verdade é que a comida estaba moi rica e a mesa en que me tocou cear non puido ser mellor: xente simpatiquísima coa que me rin moito.Como veñen poucos días teñen que aproveitar ao máximo. Isabel ten organizado levalos ao Fendika e pensei que esta era a miña, ¡coas ganas que tiña eu de ir! O Fendika é un club de música tradicional, o máis importante en Addis, creado polo talentoso bailarín e coreógrafo Melaku, cuxa atmosfera envólveche coa súa música e os bailes que cada noite alí teñen lugar. É de planta baixa e está nunha esquina. É pequeno e parece estar construído con paredes de lata e madeiras. Fai aproximadamente un ano o goberno decidiu derribalo, froito da política que está levando a cabo para acabar coas zonas achaboladas, e construír un edificio de alto de varias plantas. Melaku conseguiu, grazas a a achega de moitas persoas, reunir o diñeiro necesario para comprar o terreo, e o Fendika quedouse como estaba. Dentro, a voz de varios cantantes, o retumbar dos golpes de tambor, o son dun instrumento dunha soa corda e uns bailaríns que entran en transo para vibrar como unha goma elástica danche a benvida a un lugar difícil de esquecer.Ao día seguinte o coro dá un concerto no Teatro Nacional de Addis, esta vez acompañados de piano. A entrada é gratuita e logo deles actúa un grupo de danza contemporánea africana. Incribles. Á saída fómonos de cea varias persoas e comprobo que a marcha etíope promete. A súa música moderna empeza por facer que movas os ombreiros e logo o resto do corpo baila só.


*** O sábado reúnome cun grupo de españois para celebrar a festa da cervexa. Sempre hai algo en Addis. Sempre hai actuacións, festas, teatro, concertos nos bares. Comprobo que é unha cidade efervescente de cultura e diversión. Esta semana é o Festival de Cine Europeo; España leva Mientras duermes, con Luis Tosar, non é gran cousa e xa a vira.


*** O domingo decido por fin colocar cortinas na fiestra da miña habitación. O sábado pola tarde achegueime ata a zona da Piazza a facerme cuns anacos de tea. As cortinas vendíanmas a prezo de ouro. É imposible comprar a bo prezo en Addis si che ven cara de estranxeira, "faranji", como din eles. Polo prezo por o que en España compro unhas boas cortinas, aquí compreime catro metros de tea. Cuns imperdibles que atopei por casa e un pouco de imaxinación por fin a luz do sol non me cegará xa máis ás 6 da mañá.





martes, 13 de outubro de 2015

As portas

Las puertas son muy importantes en Addis. Ir traspasando puertas significa que puedes avanzar. Llegué a Addis con visado de turista porque no gestionaron a tiempo mi visado de trabajo. Y así he estado la primera semana. Un trabajador de la Oficina de Relaciones Exteriores de la Uni me llama para decirme que ha llegado el día de ir a la Oficina de Inmigración a cambiar mi visa. Me llevan en un coche con conductor. Él me acompaña. La Oficina de Inmigración es un lugar terrorífico. La gente se apelotona en la verja de la entrada y hay guardias que ojean tu bolso y te van dejando pasar según un criterio incierto. Uno nos pregunta a qué vamos y mi acompañante le explica en amárico. Hay suerte y podemos pasar. Dentro hay muchos edificios, pero nos detenemos en una especie de cobertizo donde hay bancos y formularios encima de mesas de madera alargadas. Hay chinos, pero la mayoría de gente es de origen africano: de Etiopía, de Eritrea, de Sudán, de Somalia... Todos estamos confundidos y algo asustados. Relleno el papel con los datos personales. Una simple fotocopia en inglés y en amárico. El chico de al lado me dice que es de Sudán y que si le hago el favor de cubrir su papel porque no sabe escribir. Claro. Una vez hecho el trámite pasas a una sala con bancos y un mostrador. Los bancos están colocados de forma que el último en llegar es el último en sentarse y vas avanzando por los bancos hasta que llega tu turno. No veo ordenadores. Hay tres trabajadores detrás del mostrador. Hay pilas y pilas de papeles amontonados detrás de ellos. Mientras espero reparo en los papeles que llevo. Todos tienen un sello y en ellos van las firmas desde el decano de la facultad hasta el director de la Universidad exigiendo que me cambien un visado por otro. Cuando llega mi turno el empleado empieza a poner problemas. Asres, que así se llama el trabajador de la universidad, le explica con calma mi caso. Finalmente accede a firmar y escribe un número, el 12. Asres me cuenta que se negaba a hacerme el trámite porque yo debería salir del país y volver a entrar. El número 12 significa que tenemos que ir a la puerta número 12. Esta está situada en otro edificio cercano al anterior. Son las 11 de la mañana y llegamos a las 9.30. La puerta está cerrada y hay que esperar. A las 11.30 un señor nos viene a decir que nos vayamos, que es hora del almuerzo y que no va a venir nadie hasta las 13.30. Hay mucha gente aglomerada detrás de la puerta de la entrada, pero ya no dejan pasar a nadie. Estoy alucinada con el sistema. Asres y el conductor me llevan de vuelta al campus y quedo con ellos a las 13.00 para volver a intentarlo. Otra vez allí volvemos a la puerta 12. Tengo cuatro personas delante. Cuando paso me encuentro una sala con sofás y un señor de traje claro sentado detrás de una buena mesa de trabajo que ni me mira a la cara. Lee los papeles por encima y echa su firma y pone otro número. Asres me dice que ese número es de otra puerta que está en el edificio contiguo y que hay que salir. El bloque de al lado tiene más medidas de seguridad así que a Asres no lo dejan entrar. Entro sola y busco el número de la puerta que llevo entre mis papeles. La 89. Más de lo mismo, pero esta vez hay una sala con dos secretarias y una puerta forrada de piel dentro. Me dicen que llame y que pase. Lo hago y entro. Veo a otro señor con traje claro al fondo detrás de su mesa, sillones de piel y cuadros de personajes etíopes que no reconozco. Él está hablando por el móvil. Me ve pero no hace ningún ademán de que me siente, así que me quedo de pie. Unos cinco minutos. Cuelga y me hace un gesto con la mano indicando que me siente delante de su mesa. Mira los papeles, me pregunta cuándo llegué y estampa un sello y su firma. Sin mediar más palabras. Salgo y otro número. Estoy desconcertada y al mismo tiempo aterrorizada con un sistema que trata con desprecio a todos los que allí vamos. Hay mujeres con niños en la espalda, gente con caras de pasar hambre y ancianos que sufren el mismo despropósito: de un lado a otro por puertas que ni siquiera son consecutivas. Te dan ganas de mandarlos al infierno. Pero si llegas a una de esas salas y el señor de turno no te estampa su firma y no te pone un número ya no tienes nada que hacer. En mi caso me esperaban hasta tres puertas más. En una, más de lo mismo: otra cola, otro señor, otro traje y otro desprecio. En la otra, un grupo de señoras te colocaban delante de una cámara y te sacaban una foto; y, en la última, unos tipos cobrando 120 dólares por el visado. Finalmente se quedan con mi pasaporte y me dicen que vuelva el martes a las 11 a la puerta 90. Asres y el conductor me esperaban fuera pacientemente. Asres me dice que odia ir a ese sitio. Hoy he vuelto. Esta vez ya en un taxi furgoneta. Solo me esperaba una puerta. Hice cola y ya tengo el visado por tres meses... Me dan escalofríos solo de pensar cuáles son los trámites después de ese tiempo.
As portas son moi importantes en Addis. Ir traspasando portas significa que podes avanzar. Cheguei a Addis con visado de turista porque non xestionaron a tempo o meu visado de traballo. E así estiven a primeira semana. Un traballador da Oficina de Relacións Exteriores da Uni chámame para dicirme que chegou o día de ir á Oficina de Inmigración a cambiar o meu visado. Lévanme nun coche con condutor. El acompáñame. A Oficina de Inmigración é un lugar terrorífico. A xente apelotónase na verxa da entrada e hai gardas que rebulen no teu bolso e vanche deixando pasar segundo un criterio incerto. Un pregúntanos a que imos e o meu acompañante explícalle en amárico. Hai sorte e pasamos. Dentro hai moitos edificios, pero temos que deternos nunha especie de pendello con paus que suxeitan un tellado, onde hai bancos e formularios encima de mesas de madeira alargadas. Hai chineses, pero a maioría de xente é de orixe africana: de Etiopía, de Eritrea, de Sudán, de Somalia... Todos estamos confundidos e algo asustados. Cubro o papel cos datos persoais. Unha simple fotocopia en inglés e en amárico. O mozo que está á miña beira dime que é de Sudán e que si lle fago o favor de cubrir o seu papel porque non sabe escribir. Claro. Unha vez feito o trámite pasas a unha sala con bancos e un mostrador. Os bancos están colocados de forma que o último en chegar é o último en sentarse e vas avanzando polos bancos ata que chega a túa quenda. Non vexo ordenadores. Hai tres traballadores detrás do mostrador. Hai moreas de papeis amontoados detrás deles. Mentres espero reparo nos papeis que levo. Todos teñen un selo e neles van as firmas desde o decano da facultade ata o director da Universidade esixindo que me cambien un visado por outro. Cando chega a miña quenda o empregado empeza a poñer problemas. Asres, que así se chama o traballador da universidade, explícalle con calma o meu caso. Finalmente accede a asinar e escribe un número, o 12. Asres cóntame que se negaba a facerme o trámite porque eu debería saír do país e volver entrar. O número 12 significa que temos que ir á porta número 12. Esta está situada noutro edificio próximo ao anterior. Son as 11 da mañá e chegamos ás 9.30. A porta está pechada e hai que esperar. Ás 11.30 un señor vénnos a dicir que nos vaiamos, que é hora do xantar e que non vai vir ninguén ata as 13.30. Hai moita xente aglomerada detrás da porta da entrada, pero xa non deixan pasar a ninguén. Estou alucinada co sistema. Asres e o condutor lévanme de volta ao campus e quedo con eles ás 13.00 para volver intentalo. Outra vez alí volvemos á porta 12. Teño catro persoas diante. Cando paso atópome unha sala con sofás e un señor de traxe claro sentado detrás dunha boa mesa de traballo que nin me mira á cara. Le os papeis de esguello, bota a súa firma e pon outro número. Asres dime que ese número é doutra porta que está no edificio contiguo e que hai que saír. O outro bloque ten máis medidas de seguridade así que a Asres non o deixan entrar. Entro soa e busco o número da porta que levo entre os meus papeis. A 89. Máis do mesmo, pero esta vez hai unha sala con dúas secretarias e unha porta forrada de pel dentro. Dinme que chame e que pase. Fágoo e entro. Vexo a outro señor con traxe claro ao fondo detrás da súa mesa, sillóns de pel e cadros de personaxes etíopes que non recoñezo. El está falando polo móbil. Viume pero non fai ningún ademán de que me sente, así que quedo de pé. Uns cinco minutos. Colga e faime un xesto coa man indicando que me sente diante da súa mesa. Mira os papeis, pregúntame cando cheguei e estampa un selo e a súa firma. Sen mediar máis palabras. Saio e outro número. Estou desconcertada e ao mesmo tempo aterrorizada cun sistema que trata con desprezo a todos os que alí imos. Hai mulleres con nenos nas costas, xente con caras de pasar fame e anciáns que sofren o mesmo despropósito: dun lado a outro por portas que nin sequera son consecutivas. Danche ganas de mandalos ao inferno. Pero si chegas a unha desas salas e ao señor non lle da por estamparche a súa firma ouu non che pon un número xa non tes nada que facer. No meu caso aínda me agardaban ata tres portas máis. Nunha, máis do mesmo: outra cola, outro señor, outro traxe e outro desprezo. Na outra, un grupo de señoras colocábanche diante dunha cámara e sacábanche unha foto; e, na última, uns tipos cobrando 120 dólares polo visado. Finalmente quédanse co meu pasaporte e mándanme volver o martes ás 11 á porta 90. Asres e o condutor esperábanme fóra pacientemente. Hoxe volvín alí. Esta vez xa nun taxi furgoneta. Só unha porta. Fixen cola e xa teño o visado por tres meses... Danme calafríos só de pensar cales son os trámites logo dese tempo.

Os zocos

En la casa en la que vivo alguna antigua inquilina se dejó en lo alto de un armario unos zuecos blancos de piel, casi nuevos, como de enfermera. Un 40. Cuando camino por la calle cerca de casa me fijo en los pies de las mujeres descalzas que están pidiendo para ver cuál tiene el pie grande y hoy me he encontrado con una. Al verla corrí a casa, cogí los zuecos y bajé.  La busqué entre la gente y la vi. Me acerqué a ella y le enseñé los zuecos. No sabía cuál podía ser su reacción. Y cuando los vio se sentó rápidamente en el suelo de la acera y se los calzó. Me dijo gracias muchas veces con la cabeza, con su sonrisa y en su idioma. Llevaba a su espalda un niño pequeñito que me miraba sin gesticular. Le quedaban perfectos.
Na casa na que vivo algunha antiga inquilina deixouse no alto dun armario uns zocos brancos de pel, case novos, como de enfermeira. Un 40. Cando camiño pola rúa preto de casa fíxome nos pés das mulleres descalzas que están a pedir para ver cal tiña o pé grande e hoxe atopeime cunha. Ao vela corrín a casa, collín os zocos e baixei.Busqueina entre a xente e vina. Achegueime a ela e ensineillos. Non sabía cal podía ser a súa reacción. E cando os viu sentou rapidamente no chan da beirarrúa e calzounos. Díxome grazas moitas veces coa cabeza, co seu sorriso e no seu idioma. Levaba ás súas costas un neno pequeniño que me miraba sen xesticular. Quedábanlle perfectos

luns, 12 de outubro de 2015

Mércores 7 de outubro

La vida en Addis comienza a las 6 de la mañana, cuando se hace de día. Yo empiezo las clases a las 9.15 pero tengo que levantarme a las 7 si quiero llegar en hora. La mejor opción es sin duda subirse al taxi compartido. Los diestros conductores de las furgonetas se deslizan de un lado a otro entre las cuatro filas de coches para esquivar los embotellamientos y hacen paradas en las aceras cada pocos metros para dejar y subir gente. Aún así, se forman caravanas y el trafico es lento a esas horas de la mañana. No hay motos ni bicis por ningún lado. La avenida Bole está transitadísima. Circulan muchos coches y se percibe la polución de los humos en el ambiente. Cada vez que tienes que cruzar de un lado a otro de la calle te juegas la vida. Los pasos de cebra no tienen prioridad, ni parece que existan, aunque estén pintados. No está del todo mal la cosa porque tienes que agudizar los sentidos ya desde muy temprano. Una no anda por andar, como si fuera autómata, sino que hay que ir despierta, atenta a todo. Casi no hay semáforos. Me cuentan que los pocos que hay han empezado a ponerlos hace un año. El emperador Haile Selassie fue el fundador de la Universidad de Addis Abeba y de esa universidad salieron algunos de los estudiantes que se rebelaron contra su régimen. Pero también hay que recordar que en 2005 murieron 23 estudiantes tan solo por protestar por unas elecciones que habían sido un fraude. La policía cargó contra ellos sin pestañear. Hoy en día vas por la calle y te cruzas a los policías andando armados con un fusil a la vista. La primera vez que los ves impresiona. Tras la puerta señorial que da entrada al campus sale una calle que desemboca en el palacio del Emperador, que es visitable.
Como mi facultad está muy cerca aprovecho para entrar. La entrada cuesta 100 birr, unos 5 euros. Es gratis para profesores pero yo aún no tengo acreditación. Las dos primeras plantas las han convertido en museo etnográfico y merecen una visita inexcusable. Te acercan a las costumbres de los pueblos etíopes, su artesanía, sus instrumentos musicales, sus creencias... Pero, sin duda, lo que más sobrecoge, por lo menos a mí, es ver la habitación real del emperador e imaginarlo por allí, durmiendo, cambiándose, escribiendo o dándose un baño en su bañera. Quizás me haya influido la visión que de él nos da Kapuściński en su libro El emperador para que me fascine estar entre las estancias que él transitó. Creo que su sombra es alargada y, a pesar de los evidentes avances en la ciudad, aún pervive en parte el sistema administrativo y social que se gestó bajo su régimen. Y algunos edificios se han quedado intactos desde aquellas. *** Tengo a mis primeros alumnos de español. Han venido ocho: siete chicos y solo una chica. Llevan un año estudiando español pero apenas hablan. Todos parecen buenos chicos y al llegar limpian las sillas en las que se van a sentar. No sé cuál es el motivo pero todo está sucio. Creo que me estoy obsesionando con el tema de la limpieza, pero me sorprende que las sillas de los alumnos y la mesa del profesor tengan una capa de polvo tan espesa que llega a ensuciar las manos y los apuntes. Poco a poco voy comprobando que, al revés de lo que parecía, mis estudiantes sí saben muchas palabras de español y ellos se alegran por decírmelas. En inglés me dicen qué les gustaría ser cuando acaben la universidad y algunos quieren ser guías turísticos; otro entrenador de fútbol, como Mouriño, me dice; uno me enseña sus dibujos en el móvil y dice que quiere ser artista. Y no es para menos. Otro comercial de coches y tener una empresa. Los veo contentos. En el aula hay una pizarra blanca y rotuladores, una televisión, un radio casete y un proyector. Más que suficiente. Como tengo clases por la tarde en la Unión Africana y no me da tiempo a ir a casa decido comer en la cafetería de la facultad. O injera, para variar, o pasta. Elijo pasta. Un plato de espaguetis, una cocacola y un bollito de pan por 0.80 céntimos de euro todo. Mientras espero la larga cola que hay que hacer para pagar se acerca un joven y muy animosamente se dirige a mí para decirme que me invita a comer en su mesa. Le agradezco la invitación pero declino su propuesta. Se va y él y sus amigos se ríen un rato. La verdad es que a mí también me hizo gracia pero disimulo la risa. *** En la Unión Africana se presentan ocho alumnos con edades comprendidas entre treinta y cuarenta años. Son de diferentes partes de África: de Seichelles, de Ghana, de Burundi... Es su primera clase de español y yo salgo satisfecha. Espero que ellos también. La clase es de un blanco inmaculado: paredes blancas, mesas blancas. Mi silla, un confortable sillón de piel. El blanco contrasta con los trajes negros de los alumnos. Todos desempeñan cargos en la Unión Africana, pero aún no me han contado nada. Vuelvo a casa y decido cenar en el bar que está justo detrás de mi casa. Como solo hay alumbrado eléctrico en las calles o avenidas principales de la ciudad tengo que andar unos metros a oscuras. Pero no siento miedo. Me guío por la luz de los carteles o de los negocios que están iluminados. Las calles no están todas asfaltadas y las que lo están tienen largas zonas arenosas. Los zapatos se llenan de polvo enseguida y percibo que además de polución también respiro mucho polvo.
A vida en Addis comeza ás 6 da mañá, cando se fai de día. Eu empezo as clases as 9.15 pero teño que levantarme ás 7 se quero chegar en hora. A mellor opción é sen dúbida subirse a un taxi compartido. Os destros condutores das furgonetas deslízanse dun lado a outro entre as catro filas de coches para esquivar os embotellamentos e fan paradas nas beirarrúas cada poucos metros para deixar e subir xente. Aínda así, fórmanse caravanas e o trafico é lento a esas horas da mañá. A avenida Bole está transitadísima. Circulan moitos coches e percíbese a polución dos fumes no ambiente. Cada vez que tes que cruzar dun lado a outro da rúa parece que estás pondo en perigo a túa a vida. Os pasos de peóns non teñen prioridade, nin parece que existan, aínda que estean pintados. Non está de todo mal a cousa porque tes que agudizar os sentidos xa desde moi cedo. Unha non anda por andar, coma se fose autómata, senón que tes que ir esperta, atenta a todo. Case non hai semáforos. Cóntanme que os poucos que hai empezaron a poñelos hai un ano. O emperador Haile Selasie foi o fundador da Universidade de Adis Abeba e desa universidade saíron algúns dos estudantes que se rebelaron contra o seu réxime. Tras a porta señorial que dá entrada ao campus sae unha rúa que desemboca no palacio do Emperador. Como a miña facultade está moi preto aproveito para visitalo. As dúas primeiras plantas convertéronas en museo etnográfico e merecen unha visita inescusable. Achéganche aos costumes dos pobos, a súa artesanía, os seus instrumentos musicais, as súas crenzas... Pero, sen dúbida, o que máis impresiona, polo menos a min, é ver a habitación real do emperador e imaxinalo por alí, durmindo, cambiándose, escribindo ou dándose un baño na bañeira. Quizais me influiu a visión que del da Kapuściński no seu libro O emperador para que me sobrecolla estar entre as estancias que el transitou. Creo que a súa sombra é alongada e, a pesar dos evidentes avances na cidade, aínda pervive en parte o sistema administrativo e social que se xestou baixo o seu réxime. Teño aos meus primeiros alumnos de español. Viñeron oito: sete mozos e só unha moza. Levan un ano estudando español pero apenas saben dicir algo. Todos parecen bos mozos e en canto chegan limpan as cadeiras nas que se van sentar. Non sei cal é o motivo pero todo está sucio. Creo que me estou obsesionando co tema da limpeza, pero sorpréndeme que as cadeiras dos alumnos e a mesa do profesor teñan unha capa de po espesa que chega a ensuciar as mans e os apuntamentos. Aos poucos vou comprobando que, ao revés do que parecía, si saben moitas palabras de español e eles alégranse por dicirmas. En inglés dinme o que lles gustaría ser cando acaben a universidade e algúns queren ser guías turísticos; outro adestrador de fútbol, como Mouriño, dime; un ensíname os seus debuxos no móbil e di que quere ser artista. E non é para menos. Outro comercial de coches e ter unha empresa. Véxoos contentos. Na aula hai unha lousa branca e rotuladores, unha televisión, un radio casete e un proxector. Máis que suficiente. Como teño clases pola tarde na Unión Africana e non me dá tempo a ir a casa decido comer na cafetería da facultade. Ou injera, para variar, ou pasta. Elixo pasta. Un prato de espaguetis, unha cocacola e un boliño de pan por 0.80 céntimos de euro todo. Mentres espero a longa cola que hai que facer para pagar achégase un mozo e moi animosamente diríxese a min para dicirme que me convida a comer na súa mesa. Agradézolle a invitación pero declino a súa proposta. Vaise e el e os seus amigos rin un intre. A verdade é que a min tamén me fixo graza pero disimulo a risa.
Na Unión Africana preséntanse oito alumnos con idades comprendidas entre trinta e corenta anos. Son de diferentes partes de África: de Seichelles, de Ghana, de Burundi... É a súa primeira clase de español e eu saio satisfeita. Agardo que eles tamén. A clase é dun branco inmaculado: paredes brancas, mesas brancas. A miña cadeira, unha confortable cadeira de brazos de pel. O branco contrasta cos traxes negros dos alumnos. Todos desempeñan cargos na Unión Africana, pero aínda non me contaron nada. Volvo a casa e decido cear no bar que está xusto detrás da miña casa. Só hai iluminación eléctrica nas rúas ou avenidas principais da cidade. Se saes delas só verás a luz dos carteis ou dos negocios que están iluminados. As rúas non están todas asfaltadas e as que o están teñen longas zonas arenosas. Agora entendo que haxa tanto limpiabotas. Os zapatos énchense de po enseguida e percibo que ademais de polución tamén respiro moito po.
 

mércores, 7 de outubro de 2015

Martes 6 de outubro

Ya tengo la cocina limpia así que puedo prepararme mi desayuno. Tengo muchas ganas de salir a la calle y hacer fotos. Pero espero. Me digo que ya tendré tiempo. Hoy no tengo que ir a la universidad. Me quedo en casa por la mañana. No tengo cortinas en la habitación ni persianas y se oye el ruido de coches cuando duermo. Lo de las cortinas es una tarea pendiente, pero aún no he encontrado el sitio donde las venden. Abajo, los limpiacohes y un seño mayor, escuálido y siempre de traje, cuya tarea es vigilar, ya me conocen y me saludan sonrientemente con un "salam" cuando me ven. Y yo a ellos, claro. A las 12 salgo hacia el British Council para hacer la prueba de nivel de inglés y así poder matricularme en un curso adecuado. No me sale mal del todo y me meten en intermedio. Las medidas de seguridad para entrar también son muy estrictas. El curso completo de 60 horas en 10 semanas cuesta 5000 birrs, unos 200 y poco euros. El sueldo mensual de un profesor de universidad aquí es de tan solo 250 euros. Y se considera un buen sueldo. A las 19.45 Fernando y María, una pareja de españoles que conocí el viernes, me llaman para ir a cenar con ellos a un restaurante de comida tradicional donde se sirve injera y hay música etíope en directo. El sitio recrea las típicas chozas que hay en algunas zonas rurales de Etiopía y hay músicos con bailarines que representan distintas danzas tradicionales. Muy divertido, pero la injera es demasiado fuerte para mí. La masa bien, pero los condimentos pican a rabiar. No entiendo cómo los etíopes pueden estar comiendo eso todo el día. Se come con las manos y lo bonito es que es un único plato que compartes entre varios comensales. La gente se anima y alguna sale a bailar al escenario. Se hace tarde y mañana hay que trabajar.
Xa teño a cociña limpa así que podo prepararme o meu almorzo. Teño moitas ganas de saír á rúa e facer fotos. Pero espero. Dígome que xa terei tempo. Hoxe non teño que ir á universidade. Quédome en casa pola mañá. Non teño cortinas na habitación nin persianas e óese o ruído de coches cando durmo. O das cortinas é unha tarefa pendente, pero aínda non atopei o sitio onde as venden. Abaixo, os limpiacohes e un seño maior, escuálido e sempre de traxe, cuxa tarefa é vixiar, xa me coñecen e saúdanme sorrintes cun "salam" cando me ven. E eu a eles, claro. Ás 12 saio cara ao British Council para facer a proba de nivel de inglés e así poder matricularme nun curso adecuado. Non me sae mal do todo e métenme en intermedio. As medidas de seguridade para entrar tamén son moi estritas. O curso completo de 60 horas en 10 semanas custa 5000 birrs, uns 200 e pouco euros. O soldo mensual dun profesor de universidade aquí é de tan só 250 euros. E considérase un bo soldo. Ás 19.45 Fernando e María, unha parella de españois que coñecín o venres, chámanme para ir cear con eles a un restaurante de comida tradicional onde se serve injera e hai música etíope en directo. O sitio recrea as típicas chozas que hai nalgunhas zonas rurais de Etiopía e hai músicos con bailarines que representan distintas danzas tradicionais. Moi divertido, pero a injera é demasiado forte para min. A masa ben, pero os condimentos pican a rabiar. Non entendo como os etíopes poden estar comendo iso todo o día. Cómese coas mans e o bonito é que é un único prato que compartes entre varios comensais. A xente anímase e algunha sae a bailar ao escenario. Faise tarde e mañá hai que traballar.

Luns 5 de outubro

El lunes tuve mi primera reunión en la universidad. A las 10 pm. Así que como siempre cojo una furgoneta taxi delante de mi casa. Mejor dicho, dos. Una que va hasta "arat kilo" y otra hasta "six kilo" que para justo enfrente de la puerta de entrada. Siempre hay alguien que me habla. ¿De dónde soy? ¿Qué hago? ¿Cuánto tiempo llevo en la ciudad? Y cuando les cuento que doy clases de español siempre muestran interés por apuntarse. Me hace mucha gracia. Yo les digo que está todo full full. Cuando llego a la facultad Isabel me presenta a los demás profesores: al de italiano y al de alemán. La reunión es en inglés. El profesor de italiano, que es del norte de Italia, da su opinión acerca de que los alumnos no puedan elegir el idioma que estudian. En esta universidad los alumnos estudian durante cuatro años dos idiomas preasignados, sin que puedan elegir: o italiano y portugués o alemán y español. Andreas sugiere que los alumnos que no estudian ni italiano ni alemán pierden oportunidades de trabajo porque Alemania es una potencia mundial y porque la mayoría de empresas italianas están afincadas en Etiopía. Isabel se enzarza en una discusión amigable con él. Yo me abstengo de dar mi opinión, pero me sorprende que infravalore el potencial de lenguas como el portugués o el español. Las clases empiezan el miércoles 7 y tendré alumnos de iniciación y alumnos que ya han estudiado español un año. El curso académico consta de dos semestres con un período vacacional en febrero y tendré unas quince horas semanales de clases. La reunión se alarga hasta la doce. Al acabar trato de hablar con los de la Oficina de Relaciones Exteriores por lo de mi visado, pero no hay nadie. No recordaba que de 12 a 13.30 la actividad aquí se paraliza. Todo el mundo se va a comer. No hay nadie en ninguna oficina. Vuelvo al despacho y preparo un poco las clases hasta las 13.00. A las 14.00 tengo que estar en la Unión Africana porque empiezo a dar clases allí. Me olvido de comer. Es mi primer día y como no sé qué furgonetas taxi tengo que coger lo intento con un taxista particular. Me quiere cobrar 200 birr, unos 8 euros. Yo sé que ese precio es muy elevado, así que me acerco a otro que me lleva por 150 birr. Lo intento con un tercero y me dice que por 80 birr me lleva. Me monto. Cuando llevamos un rato recorriendo la ciudad me dice que se ha confundido y que me había entendido otra cosa y que la Unión Africana está lejos. Eso es verdad. Pero que como ya me había dicho 80 birr, eso es lo que me va a cobrar. Le doy 100. La Unión Africana tiene el edificio más alto de todo Addis.
Para entrar hay unas férreas medidas de seguridad. Sin una carta de autorización es imposible entrar. Me piden el pasaporte, me buscan en sus papeles, me mandan pasar el bolso por el detector y entro. Subo a la cuarta planta de un edificio de 19. Pero no hay alumnos. Espero un rato y finalmente un trabajador me dice que están en un meeting y que no podrán venir. No me voy inmeditamente sino que aprovecho para conectarme a internet y estar un rato tranquila. A la salida ya cojo una furgoneta taxi a mi destino: Bole.
O luns tiven a miña primeira reunión na universidade. Ás 10 pm. Así que como sempre collín unha furgoneta taxi diante da miña casa. Mellor dito, dúas. Unha que vai ata "arat quilo" e outra ata "six quilo" que para xusto en fronte da porta de entrada. Sempre hai alguén que me fala. De onde son? Que fago? Canto tempo levo na cidade? E cando lles conto que dou clases de español sempre mostran interese por apuntarse. Faime moita graza. Eu dígolles que está todo full full. Cando chego á facultade Isabel preséntame aos demais profesores: ao de italiano e ao de alemán. A reunión é en inglés. O profesor de italiano, que é do norte de Italia, dá a súa opinión sobre o feito de que os alumnos non poidan elixir o idioma que estudan. Nesta universidade os alumnos estudan durante catro anos dous idiomas preasignados, sen que os poidan elixir: ou italiano e portugués ou alemán e español. Andreas suxire que os alumnos que non estudan nin italiano nin alemán perden oportunidades de traballo porque Alemania é unha potencia mundial e porque a maioría de empresas italianas están afincadas en Etiopía. Isabel préstase a discutir amigablementte con el. Eu abstéñome de dar a miña opinión, pero sorpréndeme que infravalore o potencial de linguas como o portugués ou o español. As clases empezan o mércores 7 e terei alumnos de iniciación e alumnos que xa estudaron español un ano. O curso académico consta de dous semestres cun período vacacional en febreiro e terei unhas quince horas semanais de clases. A reunión alárgase ata a doce. Ao acabar trato de falar cos da Oficina de Relacións Exteriores polo do meu visado, pero non hai ninguén. Non recordaba que de 12 a 13.30 a actividade aquí paralízase. Todo o mundo vaise a comer. Non hai ninguén en ningunha oficina. Volvo ao despacho e preparo un pouco as clases ata as 13.00. Ás 14.00 teño que estar na Unión Africana porque empezo a dar clases alí. Esquézome de comer. É o meu primeiro día na AU e como non sei que furgonetas taxi teño que coller inténtoo cun taxista particular. Quéreme cobrar 200 birr, uns 8 euros. Eu sei que ese prezo é moi elevado, así que me achego a outro que me leva por 150 birr. Inténtoo cun terceiro e dime que por 80 birr lévame. Móntome. Cando levamos un intre percorrendo a cidade dime que se confundiu e que me entendeu outra cousa e que a Unión Africana está lonxe. Iso é verdade. Pero que como xa me dixera 80 birr, iso é o que me vai cobrar. Doulle 100. A Unión Africana ten o edificio máis alto de todo Addis. Para entrar hai unhas férreas medidas de seguridade. Sen unha carta de autorización é imposible entrar. Pídenme o pasaporte, búscanme nos seus papeis, mándanme pasar o bolso polo detector e entro. Subo á cuarta planta dun edificio de 19. Pero non hai alumnos. Espero un intre e finalmente un traballador dime que están nun meeting e que non poderán vir. Non me vou inmeditamente senón que aproveito para conectarme a internet e estar un intre tranquila. Á saída xa collo unha furgoneta taxi ao meu destino: Bole.

Venres 2 de outubro

< /table>
La cónsul me recoge delante de mi casa. Tiene un coche grande. Me pregunta qué tal todo, hablamos y me recomienda que me apunte a clases de yoga. Pienso que me vendría mejor apuntarme a bailes africanos, pero ya iré viendo. Recogemos a otros dos chicos en un hotel, ambos españoles, que trabajan para la Embajada de España en El Cairo. El pub al que llegamos podría ser cualquier pub de cualquier ciudad europea. Un sitio de primera hora sin mucho ruido en el que se puede conversar y tomar una cerveza etíope. Los españoles que están allí están celebrando una despedida porque hay una chica que deja Addis. Me presentan a la mayoría. Son jóvenes y casi todos trabajan para la ONU. Después de ese pub me llevan a una especie de discoteca de dos plantas, como cualquier discoteca occidental. Hay trabajadores a destajo: ciento y un camareros, guardias de seguridad, limpiadoras en los baños, aparcacoches... Suena la canción de "Yo la conocí en un taxi" en amárico y la última de Enrique Iglesias. La gente que nos rodea es la mayoría blanca, aunque también hay etíopes. Hay cierta tendencia a la occidentalización, sobre todo cuando se trata de ofrecer servicios a las clases adineradas de extranjeros que están aquí afincados o a ciertos sectores pudientes de la población. A la una me acercan a casa y quedo con ellos en que ya nos volveremos a ver.
A cónsul recólleme diante da miña casa. Ten un coche grande. Pregúntame que tal todo, falamos e recoméndame que me apunte a clases de ioga. Eu creo que me viría mellor apuntarme a bailes africanos, pero xa irei vendo. Recollemos a outros dous mozos nun hotel, ambos españois, que traballan para a Embaixada de España no Cairo. O pub ao que chegamos podería ser calquera pub de calquera cidade europea. Un sitio de primeira hora sen moito ruído no que se pode conversar e tomar unha cervexa etíope. Os españois que están alí están celebrando unha despedida porque hai unha moza que deixa Addis. Preséntanme á maioría. Son novos e case todos traballan para a ONU. Logo dese pub lévanme a unha especie de discoteca de dúas plantas, como calquera discoteca occidental. Hai traballadores arreo: cento e un camareiros, gardas de seguridade, limpiadoras nos baños, aparcacoches... Soa a canción de "yo la conocíi en un taxii" en amárico e a última de Enrique Iglesias. A xente que nos rodea é a maioría branca, aínda que tamén hai etíopes. Hai certa tendencia á occidentalización, sobre todo cando se trata de ofrecer servizos ás clases adiñeiradas de estranxeiros que están aquí afincados ou a certos sectores podentes da poboación. Á unha achéganme a casa e quedo con eles en que xa nos volveremos a ver.

domingo, 4 de outubro de 2015

Segundo día

Como había quedado con Isabel a las 8.00, me levanté a las 7.00. Había luz de nuevo en casa y pude ducharme en agua caliente. Tengo la nevera vacía así que bajé a desayunar a un bar que está aquí al lado. Muy occidental: café con leche y tostadas. Me voy dando cuenta poco a poco de que vivo en una zona privilegiada de la ciudad. Veo a Isabel y cruzamos la calle para coger un taxi compartido: una especie de furgonetas azul y blancas en las que un tipo va gritando por la ventana el destino. Van parando cada poco tiempo y te subes, si hay espacio, con unas 12 personas más. Si va muy lleno no pasa nada, esperas al siguiente. Están pasando continuamente. Es muy barato moverse así por la ciudad. Unos cuatro kilómetros por 0.14 céntimos de euro. Antes de ir a la universidad paramos en el British Council y aprovecho para apuntarme a clases de inglés. La facultad en la que voy a dar clases está justo al pasar la puerta principal de la Universidad de Addis Abeba, la que sale en todas las fotos. El campus está bien. Tiene muchas zonas verdes, aunque la hierba está sin cortar y parece abandonada. La facultad es austera: cuatro plantas con pequeñas aulitas con sillas de madera descolorida sin mesas. Hay muchos alumnos de un lado a otro y me sorprendo al observar que hay una gran cantidad de ciegos. Isabel me dice que la ceguera es fruto de un parásito que está en el agua de muchos ríos y lagos de Etiopía donde la gente se baña. Caminamos hacia el despacho que compartimos tres lenguas: español, portugués y alemán. Hay bastantes libros en cajas porque dicen que nos van a dar un despacho más amplio este curso. Las clases aún no han comenzado, lo harán este miércoles. Voy con Isabel a intentar arreglar lo de mi visa. No puedo estar registrada como turista y trabajar. En la Oficina de Relaciones Exteriores de la universidad nos atienden dos chicos que están al tanto de mi caso y se justifican diciendo que han dejado todo para el último día, después de más de dos meses, y claro, que la carta de trabajo no llegó a Immigración. Isabel habla a solas con el jefe de ellos. Al salir me dice que intentarán arreglármelo la semana que viene. Vamos también al Housing Department para informarles de mi llegada y de que tengo asignado un piso y qué puedo hacer si me cortan la luz. Nos atienden dos mujeres, mejor dicho, nos desatienden. Parece que no quieren trabajar y me dicen que vuelva otro día. Así, sin arreglar nada, decidimos ir a tomar algo a una cafetería situada entre árboles, dentro del propio campus. La Cocacola que me pido me sabe a gloria. Hace calor. Un señor nos pide permiso y se sienta en nuestra mesa. Es profesor de educación. Comparte su injera (una especie de filloa grande hecha con teff y con carne dentro, muy típica de aquí). Isabel coge un trozo con la mano. Hablamos un poco y nos vamos. Isabel tiene trabajo así que me voy a comprar una tarjeta para el móvil y a intentar poner internet en casa. Cojo un taxi compartido yo sola. Voy aplastada pero lo encuentro hasta divertido. Me sorprendo de verme allí metida rodeada de etíopes. Voy descubriendo poco a poco que Addis esconde una gran masa de gente que infra-subsiste haciendo trabajos por los que deben de cobrar una miseria. En la entrada de los supermercados y las tiendas hay siempre al menos dos personas para controlar tu bolso y cachearte. En la calle, como ya he dicho, hay un montón de chicos limpiando zapatos, hay gente con básculas para que te peses, hay niños vendiendo chicles, pañuelos y tabaco, hay chicos limpiando coches en cada explanada que pueda considerarse un aparcamiento, hay chicos vendiendo recargas para el móvil, hay una especie de guardias de seguridad en las puertas de los edificios que están deseando llevarte la basura para que les des una propina. En los cuartos de baño de los restaurantes te encuentras a una o dos chicas para abrirte la puerta y decirte con la mirada que han sido ellas las que han dejado el baño tan limpio, así que sé agradecida. En la facultad hay chicas limpiando con batines remendados hasta la saciedad y zapatos casi rotos. En los bares hay siempre más camareros que gente. En las obras hay multitud de obreros y mujeres cargando en sus hombros sacos de arena. Pero por debajo de ellos hay otra gran masa de gente: la que pide en las calles. La mayoría son mujeres jóvenes con bebés, descalzas y sentadas en las aceras. Hay una cada cien metros. También veo a ancianos. No veo, sin embargo, a hombres jóvenes pidiendo. Llego a mi destino. Consigo la tarjeta de móvil y el modem usb para mi ordenador. Hablo con la cónsul de España en Addis y me invita a conocer a sus amigos y salir con ellos al día siguiente. Hecho
Como quedara con Isabel ás 8.00, levanteime ás 7.00. Había luz de novo en casa e puiden ducharme en auga quente. Sigo coa neveira baleira así que baixei a almorzar a un bar que está aquí á beira. Moi occidental: café con leite e torradas. Voume dando conta aos poucos de que vivo nunha zona privilexiada da cidade. Vexo a Isabel e cruzamos a rúa para coller un taxi compartido: unha especie de furgonetas azul e brancas nas que un tipo vai gritando pola xanela o destino. Van parando cada pouco tempo e sobes, se hai espazo, cunhas 12 persoas máis. Se vai moi cheo non pasa nada, esperas ao seguinte. Están a pasar continuamente. É moi barato moverse así pola cidade. Uns catro quilómetros por 0.14 céntimos de euro. Antes de ir á universidade paramos no British Council e aproveito para apuntarme a clases de inglés. A facultade na que vou dar clases está xusto ao pasar a porta principal da Universidade de Adis Abeba, a que sae en todas as fotos. O campus está ben. Ten moitas zonas verdes, aínda que a herba está sen cortar e parece abandonada. A facultade é austera: catro plantas con pequenas auliñas con cadeiras de madeira descolorida sen mesas. Hai moitos alumnos dun lado a outro e sorpréndome ao observar que hai unha gran cantidade de cegos. Isabel dime que a cegueira é froito dun parásito que está na auga de moitos ríos e lagos de Etiopía onde a xente báñase. Camiñamos cara ao despacho que compartimos tres linguas: español, portugués e alemán. Hai bastantes libros en caixas porque din que nos van a dar un despacho máis amplo este curso. As clases aínda non comezaron, farano este mércores. Vou con Isabel a tentar arranxar o do meu visado. Non podo estar rexistrada como turista e traballar. Na Oficina de Relacións Exteriores da universidade aténdennos dous mozos que están ao tanto do meu caso e xustifícanse dicindo que deixaron todo para o último día, despois de máis de dous meses, e claro, que a carta de traballo non chegou a Immigración. Isabel fala a soas co xefe deles. Ao saír dime que tentarán arranxarmo a semana que vén. Imos tamén ao Housing Department para informarlos da miña chegada e de que teño asignado un piso e que podo facer se me cortan a luz. Aténdennos dúas mulleres, mellor dito, desaténdennos. Parece que non queren traballar e dinme que volva outro día. Así, sen arranxar nada, decidimos ir tomar algo a unha cafetería situada entre árbores, dentro do propio campus. A Cocacola que me pido sábeme a gloria. Fai calor. Un señor pídenos permiso e senta na nosa mesa. É profesor de educación. Comparte a súa injera (unha especie de filloa grande feita con teff e con carne dentro, moi típica de aquí). Isabel colle un anaco coa man. Falamos un pouco e ímonos. Isabel ten traballo así que eu vou a comprar un cartón para o móbil e a tentar poñer internet en casa. Collo un taxi compartido eu soa. Vou esmagada pero atópoo ata divertido. Sorpréndome de verme alí metida rodeada de etíopes. Vou descubrindo aos poucos que Addis esconde unha gran masa de xente que infra-subsiste facendo traballos polos que deben de cobrar unha miseria. Na entrada dos supermercados e as tendas hai sempre polo menos dúas persoas para controlar o teu bolso e cachearte. Na rúa, como xa dixen, hai unha chea de mozos limpando zapatos, hai xente con básculas para que te peses, hai nenos vendendo chicles, panos e tabaco, hai mozos limpando coches en cada chaira que poida considerarse un aparcadoiro, hai mozos vendendo recargas para o móbil, hai unha especie de gardas de seguridade nas portas dos edificios que están a desexar levarche o lixo para que lles deas unha propina. Nos cuartos de baño dos restaurantes atópaste cunha ou dúas mozas para abrirche a porta e dicirche coa mirada que foron elas as que deixaron o baño tan limpo, así que se agradecida. Na facultade hai mozas limpando con batines remendados ata a saciedade e zapatos case rotos. Nos bares hai sempre máis camareiros que xente. Nas obras hai multitude de obreiros e mulleres cargando nos seus ombreiros sacos de area. Pero por baixo deles hai outra gran masa de xente: a que pide nas rúas. A maioría son mulleres novas con bebés, descalzas e sentadas nas beirarrúas. Hai unha cada cen metros. Tamén vexo a anciáns. Non vexo, con todo, a homes novos pedindo. Chego ao meu destino. Consigo o cartón de móbil e o modem usb para o meu computador. Falo coa cónsul de España en Addis e convídame a coñecer aos seus amigos e saír con eles ao día seguinte. Feito.