Me gusta

luns, 30 de novembro de 2015

Awash

El Parque Nacional de Awash está a unas tres horas de camino desde Addis en dirección Djibuti. La fauna que lo habita es variada a pesar de una severa sequía que está empezando a hacer estragos.

O Parque Nacional de Awash está a unhas tres horas de camiño desde Addis en dirección Djibuti. A fauna que o habita é variada a pesar dunha severa seca que está a empezar a facer estragos.












Desde lo alto se obtiene una vista extraordinaria del valle.

Desde o alto obtense unha extraordinaria  vista do val.




Pero si algo me ha impresionado en este parque es haberme encontrado con la tribu indígena de los Oromo, asentada en el valle del río.
Mientras nos vamos acercando, los niños vienen corriendo y nos saludan desde la otra orilla. El poblado está al fondo, cruzando el río.

Pero sen dúbida o que máis me impresionou neste parque foi toparme coa tribo indíixena dos oromo, asentada no val do río. Mentres nos iamos achegando, os nenos viñan correndo hacia nós desde a outra beira. O poboado está o fondo, cruzando o río.





En unos minutos cruzan el río y se acercan a vernos de cerca, no sin cierto miedo. Si nos acercábamos demasiado a ellos, salían corriendo.

Nuns minutos cruzan o río e achéganse a vernos máis de cerca, non sen certo medo. Se nos aproximabamos demasiado a eles, saían correndo.







Unos metros más adelante estaban las mujeres lavando la ropa en el río. Son de una belleza extraordinaria. Sus ropas de colores, su pelo, los abalorios que llevan, sus caras. Todo me pareció bellísimo. Las miramos desde la orilla y parecían estar echando pestes contra nosotros.

Uns metros máis adiante estaban as mulleres lavando a roupa no río. Son dunha beleza extraordinaria. As súas roupas de cores, o seu pelo, os abelorios que levan, as súas caras. Todo me pareceu fermosísimo. Mirámolas desde a beira e parecían estar a botar pestes contra nós.





Al cabo de un rato, algunas decidieron cruzar el río para venirnos a saludar, mostrar su respeto y darnos la mano.

Ao cabo dun intre, algunhas decidiron cruzar o río para virnos saudar, mostrar respeto e darnos a man. 








luns, 23 de novembro de 2015

As mans, o lombo e os pés

Salir de la gran ciudad que es Addis, de su ruido y de su contaminación, supone encontrase de lleno con una sucesión de aldeas que salpican la llanura. El tiempo detenido entre campos de trigo y teff.
Los coches desaparecen y los animales los sustituyen: burros, caballos de carga, ovejas, cabras, gallinas... Un tesoro para quien los tiene.

Saír da gran cidade que é Addis, do seu ruído e da súa contaminación, supón atoparse de cheo cunha sucesión de aldeas que salpican a terra chá. O tempo detido entre campos de trigo e teff.
Os coches desaparecen e os animais substitúenos: burros, cabalos de carga, ovellas, cabras, galiñas... Un tesouro para quen os ten
 
 
 
 


 
 
Las manos, la espalda o los pies son las herramientas de un trabajo duro al sol. Con las manos recogen el cereal, plantan las huertas, hacen pan e injera al fuego, cortan la leña y construyen sus casas artesanalmente con madera y arcilla.

As mans, as costas ou os pés son as ferramentas dun traballo duro ao sol. Coas mans recollen o cereal, plantan as hortas, fan pan e injera ao lume, cortan a leña e constrúen as súas casas artesanalmente con madeira e arcilla.

 
 
 
 
 
 
Sobre sus espaldas las mujeres cargan bidones de agua y productos que compran o venden en la ciudad. Caminan kilómetros cada día, algunas con sus pies descalzos.

Sobre as súas costas as mulleres cargan bidóns de auga e produtos que compran ou venden na cidade. Camiñan quilómetros cada día, algunhas cos seus pés descalzos.




 
 
Los hombres pastorean y cortan el trigo.
 
Os homes pastorean e cortan o trigo.
 
 
Nosotros nos dirigíamos al  parque natural de Menagesha. Cuando ya llevábamos una hora de recorrido, de pronto, nos encontramos una zanja que hacía imposible proseguir nuestro camino.
 
Dirixiámosnos ao parque natural de Menagesha. Cando xa levabamos unha hora de percorrido, de súpeto, atopámosnos unha gabia que facía imposible proseguir o noso camiño.
 
 
Cuando detectan nuestra presencia empieza a haber un revuelo de gente. Nos dicen que  no podemos pasar y que se trata de una protesta porque no asfaltan la carretera. El conductor se baja y los curiosos se acercan a la ventana del coche.

Cando detectan a nosa presenza empeza a aparecer un remuíño de xente. Din que  non podemos pasar e que se trata dunha protesta porque non asfaltan a estrada. O condutor báixase e os curiosos achéganse á fiestra do coche. 


Después de un buen rato de incertidumbre, el conductor y los del pueblo llegan a un acuerdo económico y en menos de cinco minutos rellenan la zanja para que pasemos. Algo que parecía imposible a priori.
 
Logo dun intre de incerteza, o condutor e os do pobo chegan a un acordo económico e en menos de cinco minutos reenchen a gabia para que pasemos. Algo que parecía imposible nun primeiro momento.
 



 
El camino al parque nos sorprendería con otra zanja igual a esta unos kilómetros más adelante. Misma negociación. Finalmente pudimos pasar.
 
O camiño ao parque sorprenderíanos con outra gabia igual a esta uns quilómetros máis adiante. Mesma negociación. Finalmente puidemos pasar.
 
 
 
 
Afortunadamente llegamos al parque y disfrutamos de una naturaleza salvaje y dominante.
 
Afortunadamente chegamos ao parque e gozamos dunha natureza salvaxe e dominante.
 
 
 
 

luns, 16 de novembro de 2015

Mendicidade

Caminar por Addis supone caminar al lado de multitud de gente pidiendo o vendiendo. Las calles se convierten en un escaparate de vidas anónimas en que exhibir los más diversos dramas humanos. Hay madres con niños pequeñitos a la espalda por todos los sitios pidiendo para comer; hay madres ciegas con niños; hay niños que saben pedir desde que tienen un año; hay numerosos enfermos de polio que se arrastran apoyándose únicamente en sus manos; hay deformidades monstruosas que jamás uno se imagina que existan; hay gente que saca a sus enfermos de la cama y los tiende en la acera envueltos en una sábana; otros muestran a sus ancianos agónicos en una silla de ruedas; hay chiquillos en los semáforos adictos al pegamento o al chat.
La Addis de cada día es una maraña de gente andando de un lado a otro. Entre sus huecos se filtra el desarraigo, la injusticia, la pobreza y la exclusión.
 
Camiñar por Addis supón camiñar entre multitude de xente pedindo ou vendendo. As rúas convértense nun escaparate de vidas anónimas en que exhibir os máis diversos dramas humanos. Por todos os sitios hai nais con pícaros ás costas pedindo para comer; hai nais cegas con nenos; hai nenos que saben pedir desde que teñen un ano; hai numerosos enfermos de polio que se arrastran apoiándose únicamente nas súas mans; hai deformidades monstruosas que xamais un se imaxina que existan; hai xente que saca aos seus enfermos da cama e téndeos na beirarrúa envolvidos nunha saba; outros mostran aos seus anciáns agónicos nunha cadeira de rodas; hai raparigos nos semáforos adictos ao pegamento ou ao chat.
A Addis de cada día é unha maraña de xente andando dun lado a outro. Entre os seus ocos cóase o desarraigamento, a inxustiza, a pobreza e a exclusión.

mércores, 11 de novembro de 2015

San Marcos

Hoy a las 9.30, mientras daba la clase, se escuchaba por la ventana de la facultad una música de palmas, muy festiva y animada. Los alumnos me dijeron que provenía de la iglesia de San Marcos, que estaba justo detrás del campus. Que hoy estaba de celebración. Pensé que sería buena idea acercarme hasta allí al finalizar las clases.
Llegué sobre las 12 de la mañana. La verdad que esa visita se convirtió en un momento muy especial para mí.
En cuanto te vas aproximando a la iglesia empiezas a ver a muchas mujeres ataviadas con sus ropas blancas. La calle se convierte en un mercado al aire libre. Hay mucha gente pidiendo y muchos puestos vendiendo cosas a los lados de las aceras. La mayoría sin asfaltar.
 
Hoxe ás 9.30, mentres daba a clase, escoitaba pola fiestra da facultade unha música de palmas, moi festiva e animada. Os alumnos dixéronme que proviña da igrexa de San Marcos, que estaba xusto detrás do campus. Que hoxe estaba de celebración. Pensei que sería boa idea achegarme ata alí ao finalizar as clases.
Cheguei sobre as 12 da mañá. A verdade que esa visita converteuse nun momento moi especial para min.
En canto te aproximas á igrexa empezas a ver a moitas mulleres ataviadas coas súas roupas brancas. A rúa convértese nun mercado ao aire libre. Hai moita xente pedindo e moitos postos vendendo cousas aos lados das beirarrúas. A maioría sen asfaltar.

 
Venden elegantes paraguas hechos con telas coloridas y flecos que son obsequios para los curas.
Venden elegantes paraugas que son obsequiados aos curas.
 
 
 
Estampas y pósteres con iconos religiosos.
 
Estampiñas e carteis con iconos relixiosos.
 
 
Harinas, especias y aromas.
 
Fariñas, especias e aromas.
 
 
Cruces de madera, pulseras y anillos de metal. Todo el mundo lleva una cruz atada al cuello. Acabé por comprarme dos pulseras y un anillo. Me encantaron. Por lo simples y lo rudos. Todo por menos de 4 euros.
 
Cruces de madeira, pulseras e aneis de metal. Todo o mundo leva unha atada ao pescozo. Acabei por comprarme dúas pulseiras e un anel. Encantáronme. Polo simples e o rudos. Todo por menos de 4 euros
 
 
Son llamativos los numerosos puestos en que se venden manojos de hierbas que los fieles compran para esparcir alrededor de la iglesia. Una forma de arrancar las malas hierbas, de purificación del alma. Estas hierbas las encuentras cualquier día en los lugares tradicionales en que se sirve café o en los días en que celebran algún santo puedes verlas en los suelos de cualquier tienda: de ropa, de móviles...
 
Chaman a miña atención os numerosos postos nos que se venden feixes de herbas que os fieis compran para esparcir ao redor da igrexa. Unha forma de arrincar as malas herbas, de purificación da alma. Estas herbas atópalas calquera día nos lugares tradicionais en que se serve café ou nos días en que celebran algún santo podes velas nos chans de calquera tenda: de roupa, de móbiles.
 
 
Cuando entras en la iglesia las cintas con los colores de Etiopía te dan la bienvenida a un lugar sagrado y mágico. Hay mucha gente sentada, tranquila. Una llega y otra se va.
 
Cando entras na igrexa as cintas coas cores de Etiopía danche a benvida a un lugar sacro e máxico. Hai moita xente sentada, tranquila. Unha chega e outra marcha.
 
 
 
Hay ancianos.
 
Hai aciáns.
 
 
Y niños.
 
E nenos.
 
 
 
La gente ora. Besa el suelo y se reclina ante Jesús.
 
A xente ora. Bica o chan e se reclina ante Xesús.
 
 
 
Y en un momento empieza la música de nuevo y todo el mundo se pone a cantar en un ritual de palmas, canciones, tambores y gritos. Increíble.
 
E nun momento empeza a música de novo e todo o mundo ponse a cantar nun ritual de palmas, cancións, tambores e berros. Incríble.
 
 
 
Al acabar, la gente se fue dirigiendo hacia una zona cubierta con bancos. Y allí me fui. Sin saber muy bien qué pasaba. Llevaba un rato esperando no sé muy bien a qué. Entonces un señor con una vara que dirigía el cotarro me invitó amablemente a pasar. Me hicieron un hueco en el medio de entre todas las mujeres y los pocos hombres que había. Agolpados me miraban, comentaban, sonreían y se reían. Me había olvidado el turbante blanco así que me até la chaqueta a la cabeza. Alguna mujer me decía con gestos que era muy guapa y que estábamos allí para comer injera. ¡Mira tú por dónde! Al rato nos entregaron un plato a cada uno. Injera y salsa. Enseguida me comí la injera y el chico de al lado partió un poco de la suya y me la puso en mi plato para que así yo pudiera seguir mojando en la salsa. Fue un momento especial: compartiendo todos juntos.
 
Ao acabar, a xente foise dirixindo cara a unha zona cuberta con bancos. Sen saber moi ben que pasaba fun para alá. Levaba un intre esperando non sei moi ben a que. Entón un señor cunha vara que dirixía o cotarro convidoume amablemente a pasar. Fixéronme un oco no medio de entre todas as mulleres e os poucos homes que había. Apiñados mirábanme, comentaban, sorrían e ríanse. Esquecérame o turbante branco así que acabei por atar a chaqueta á cabeza. Algunha muller dicíame con xestos que era moi guapa e que estabamos alí para comer injera. Mira ti por onde! Ao intre entregáronnos un prato a cada un. Injera e salsa. Enseguida cominme a injera e o mozo de á beira partiu un pouco da súa e púxoma no meu prato para que así puidese seguir mollando na salsa. Foi un momento especial, en comuñón: compartindo todos xuntos.