Me gusta

xoves, 5 de novembro de 2015

O rural

A pesar del crecimiento urbanístico al que está sometida, Addis sigue siendo una ciudad rural. Es parte de su encanto, de su personalidad. En las zonas verdes, en los laterales de las aceras donde crece la hierba y en la zona de Entonto hay rebaños de ovejas, burros transportando cargas pesadas de un lado a otro, cabras e incluso vacas que cruzan la calle entre los coches sin que parezca que nadie se fije en ellos.
 
A pesar do crecemento urbanístico ao que está sometida a cidade, Addis segue sendo unha urbe rural. É parte do seu encanto, da súa personalidade. Nas zonas verdes, nos laterais das beirarrúas onde crece a herba e na zona de Entonto hai rebaños de ovellas, burros transportando cargas pesadas dun lado a outro, cabras e ata vacas que cruzan a rúa entre os coches sen que pareza que ninguén se fixe neles.


Me gusta esta mezcla de lo tradicional y lo moderno. Todo al mismo tiempo, conviviendo como si nada. Hay barrios de chapa echándole un pulso al hormigón. Veo algo de artístico en estas casetas en las que puedes tomar un café tradicional etíope, comer injera o shiro, cortarte el pelo, hacer fotocopias o comprar un móvil.

Gústame esta mestura do tradicional e o moderno. Todo ao mesmo tempo, convivindo coma se nada. Hai barrios de chapa botándolle un pulso ao formigón. Vexo algo de artístico nestas casetas nas que podes tomar un café tradicional etíope, comer injera ou shiro, cortar o pelo, facer fotocopias ou comprar un móbil.

 
Estos barrios están por todos lados ocupando calles enteras. La política actual quiere acabar con ellos, movidos por un afán lucrativo del que solo unos pocos se benefician. Se expropian terrenos y se recompensa a la gente con un piso en otra zona, la mayoría de las veces a las afueras de la ciudad. Pero por ahora aquí siguen, como un freno de mano al desarrollo urbanístico. Como una marca de identidad entre edificios que no dicen nada.
 
Estes barrios están por todos lados ocupando rúas enteiras. A política actual quere acabar con eles, movidos por un afán lucrativo do que so uns poucos se benefician. Exprópianse terreos e recompénsase á xente cun piso noutra zona, a maioría das veces nos arredores da cidade. Pero por agora aquí seguen, como un freo de man ao desenvolvemento urbanístico. Como una marrca de identidade entre edificos que non din nada.
 
 

1 comentario:

  1. Que fotos máis chulas, Uxía! Os animais, os sorrisos, as tendas... que tiñan aí fora a secar? Pementos? E nesas "tendas" tamén viven, non?
    Que teñas boa finde, bico forte

    ResponderEliminar