Me gusta

luns, 16 de novembro de 2015

Mendicidade

Caminar por Addis supone caminar al lado de multitud de gente pidiendo o vendiendo. Las calles se convierten en un escaparate de vidas anónimas en que exhibir los más diversos dramas humanos. Hay madres con niños pequeñitos a la espalda por todos los sitios pidiendo para comer; hay madres ciegas con niños; hay niños que saben pedir desde que tienen un año; hay numerosos enfermos de polio que se arrastran apoyándose únicamente en sus manos; hay deformidades monstruosas que jamás uno se imagina que existan; hay gente que saca a sus enfermos de la cama y los tiende en la acera envueltos en una sábana; otros muestran a sus ancianos agónicos en una silla de ruedas; hay chiquillos en los semáforos adictos al pegamento o al chat.
La Addis de cada día es una maraña de gente andando de un lado a otro. Entre sus huecos se filtra el desarraigo, la injusticia, la pobreza y la exclusión.
 
Camiñar por Addis supón camiñar entre multitude de xente pedindo ou vendendo. As rúas convértense nun escaparate de vidas anónimas en que exhibir os máis diversos dramas humanos. Por todos os sitios hai nais con pícaros ás costas pedindo para comer; hai nais cegas con nenos; hai nenos que saben pedir desde que teñen un ano; hai numerosos enfermos de polio que se arrastran apoiándose únicamente nas súas mans; hai deformidades monstruosas que xamais un se imaxina que existan; hai xente que saca aos seus enfermos da cama e téndeos na beirarrúa envolvidos nunha saba; outros mostran aos seus anciáns agónicos nunha cadeira de rodas; hai raparigos nos semáforos adictos ao pegamento ou ao chat.
A Addis de cada día é unha maraña de xente andando dun lado a outro. Entre os seus ocos cóase o desarraigamento, a inxustiza, a pobreza e a exclusión.

3 comentarios: