Me gusta

xoves, 19 de maio de 2016

Minibuses

No sé cuántas horas me he pasado estos meses montada en un minibús, pero muchas: de casa a la facultad, de la facultad a la African Union, de la facultad a casa... Mezclada siempre con la población local, que es en el fondo lo que me gusta. Muchas veces aplastada en asientos de dos, donde colocan a cuatro personas; otras tantas, en primera fila, al lado del conductor y, otras, casi en el suelo, en una garrafa amarilla de plástico. Una rutina a la que le tengo cariño.
En cada minibús se suben y se bajan muchas personas. A veces, las observo, otras, voy  leyendo, mirando el móvil o por la ventana, si hay suerte. He ido al lado de gente con gallinas vivas, de curas, de chicas que olían a perfume, de chicos guapos, otros no tanto, de ancianas, de mujeres con burka, de señores con traje y agenda, de bebés y de niños preciosos... Hemos llevado hasta corderos vivos atados por las patas al lado de mis piernas. Siempre, la única blanca.
En ocasiones me han hablado, me han preguntado con curiosidad qué hago en Addis o qué me parece Etiopía, me han regalado hasta bolis u ofrecido sus números de teléfono.
En cada recorrido admiro la fortaleza con que cada persona se encomienda a su día. El cobrador suele ser un chico joven, incluso un niño, que va gritando por la ventana el destino, y corriendo o descorriendo la puerta del minibús, para dejar entrar o salir gente. Suelen estar muy centrados y atentos a todo, que no se les escape nadie. Sé que cobran muy poco, pero se afanan en hacer su trabajo lo mejor posible.
Cuando pasamos delante de una iglesia es raro ver que alguien no se santigüe. Casi todos lo hacen, con esa devoción absoluta que profesan aquí, salvadora e incluso catártica. En los días de celebración religiosa, el minibús se llena de señoras con sus velos blancos que tapan sus pelos trenzados.
La mayoría de las veces la música suena alto. Etíope y positiva. Se me mueven las rodillas casi sin querer. También se escucha la radio y lo máximo que alcanzo a comprender son los resultados de fútbol y los nombres de los equipos o de sus jugadores: Barcelona, Real Madrid, Manchester, Mesi... Son unos forofos del fútbol español e inglés.
Los minibuses son un museo en sí mismos. Su decoración me resulta excéntrica. Llevan pegatinas de Jesucristo, de la Virgen o de santos por fuera y por dentro, mezcladas con ídolos deportivos, como Torres, Ronaldo, Mesi... o de líderes como el Che o Haile Selassie. Del retrovisor delantero cuelgan todo tipo de amuletos cristianos: cruces de madera gigantescas, fotos, estampitas, imágenes de santos.
Hay cortinillas de pelos colgadas del techo, que dan algo de grima cuando te rozan el pelo y mejor evitarlas. Parece que están puestas para atrapar el polvo, que en Addis es una realidad, y lo ensucia todo.
La gente es amable, pero tiene cierta tendencia al contacto, te tocan con sus codos para sacar dinero, pero también te hacen un hueco cuando es necesario. Creo que les hace gracia verme allí dentro. Casi todos los extranjeros que viven en Addis tienen sus propios coches, van en taxis privados o tienen conductor.
Dos veces fuimos interceptados por los guardias de tráfico, con su correspondiente multa, porque hay un número tope de personas en cada minibús, pero la mayoría de las veces se saltan esta norma y nos embuten como sardinas.
Cada minibús tiene una vida propia, nos juntamos muchos mundos en unos pocos metros cuadrados. La señora que hace injeras y las lleva para vender, el que viene del mercado con verduras o el que va a venderlas, los chicos y las chicas monas que van a Bole a presumir todos arreglados, el eritreo refugiado que se desahoga, el que lleva su currículum en la mano decidido a encontrar trabajo, los grupos de mujeres somalíes...
Desde este microcosmos también veo pasar los edificios que no cesan de construirse y reparo en los que van en coche a nuestro lado.
En este fluir de minibuses que han formado parte de mi rutina diaria se me han escapado los meses en Addis. Cuento  las jornadas por cada recorrido de vuelta, como un día de trabajo que acaba, descansando apelotonada entre etíopes, que están tan cerca y tan lejos de mí al mismo tiempo.


Non sei cantas horas me pasei estes meses montada nun minibús, pero moitas: de casa á facultade, da facultade á African Union, da facultade a casa... Mesturada sempre coa poboación local, que é no fondo o que me gusta. Moitas veces esmagada en asentos de dous, onde colocan a catro persoas; outras tantas, en primeira fila, á beira do condutor e, outras, case no chan, nunha garrafa amarela de plástico. Unha rutina á que lle teño agarimo.
En cada minibús sóbense e báixanse moitas persoas. Ás veces, obsérvoas, outras, vou  lendo, mirando o móbil ou pola xanela, se hai sorte. Fun á beira de xente con galiñas vivas, de curas, de mozas que cheiraban a perfume, de mozos guapos, outros non tanto, de anciás, de mulleres con burka, de señores con traxe e axenda, de bebés e de nenos preciosos... Levamos ata cordeiros vivos atados polas patas á beira das miñas pernas. Sempre, a única branca.
En ocasións faláronme, preguntáronme con curiosidade que fago en Addis ou que me parece Etiopía, regaláronme ata bolis ou ofrecido os seus números de teléfono. Un día, o señor que estaba á miña beira díxome que me vía tensa e que tiña unha clínica terapéutica, que o chamase. Fíxome moita graza.

En cada percorrido admiro a fortaleza con que cada persoa encoméndase ao seu día. O cobrador adoita ser un mozo novo, incluso un neno, que vai gritando pola xanela o destino, e correndo ou descorrendo a porta do minibús, para deixar entrar ou saír xente. Adoitan estar moi centrados e atentos a todo, que non se lles escape ninguén. Sei que cobran moi pouco, pero afánanse en facer o seu traballo o mellor posible
A maioría das veces a música soa alto. Etíope e positiva. Móvenseme os xeonllos case sen querer. Tamén se escoita a radio e o máximo que alcanzo a comprender son os resultados de fútbol e os nomes dos equipos ou dos seus xogadores: Barcelona, Real Madrid, Manchester, Mesi... Son uns seareiros do fútbol español e inglés. Cando pasamos diante dunha igrexa é raro ver que alguén non se persigne. Case todos o fan, con esa devoción absoluta que profesan aquí, salvadora e mesmo catártica. Nos días de celebración relixiosa, o minibús énchese de señoras cos seus veos brancos que tapan os seus pelos trenzados.
Os minibuses son un museo en si mesmos. A súa decoración resúltame excéntrica. Levan adhesivos de Xesucristo, da Virxe ou de santos por fóra e por dentro, mesturadas con ídolos deportivos, como Torres, Ronaldo, Mesi... ou de líderes como o Che ou Haile Selassie. Do retrovisor dianteiro colgan todo tipo de amuletos cristiáns: cruces de madeira xigantescas, fotos, estampitas, imaxes de santos.
Hai cortinillas de pelos colgadas do teito, que dan algo de grima cando che rozan o pelo e mellor evitalas. Parece que están postas para atrapar o po, que en Addis é unha realidade, e o ensucia todo.

A xente é amable, pero ten certa tendencia ao contacto, tócante cos seus cóbados para sacar diñeiro, pero tamén che fan un oco cando é necesario. Creo que lles fai graza verme alí dentro. Case todos os estranxeiros que viven en Addis teñen os seus propios coches, van en taxis privados ou teñen condutor.

Dúas veces fomos interceptados polos gardas de tráfico, coa súa correspondente multa, porque hai un número tope de persoas en cada minibús, pero a maioría do tempo  sáltanse esta norma e nos embuten como sardiñas.

Cada minibús ten unha vida propia, xuntámonos moitos mundos nuns poucos metros cadrados. A señora que fai injeras e lévaas para vender, o que vén do mercado con verduras ou o que vai vendelas, os mozos e as mozas monas que van a Bole a presumir todos arranxados, o eritreo refuxiado que se desafoga, o que leva o seu currículo na man decidido a atopar traballo, os grupos de mulleres somalíes...

Desde este microcosmos tamén vexo pasar os edificios que non cesan de construírse e reparo nos que van en coche ao noso lado.

Neste fluír de minibuses que formaron parte da miña rutina diaria escapáronseme os meses en Addis. Conto  as xornadas por cada percorrido de volta, como un día de traballo que acaba, descansando apelotonada entre etíopes, que están tan preto e tan lonxe de min ao mesmo tempo.



7 comentarios:

  1. Nótaseche melancólica, Ux... ánimo, a experiencia etíope vala levar sempre contigo, agora tocaranche novos microcosmos. Beixiños, e a disfrutar do meseciño que che queda : )

    ResponderEliminar
  2. Pode que sí.... graciñas, eva! Vémonos nun tris!

    ResponderEliminar
  3. No me extraña que sientas tristeza, porque aunque hayas tenido alguna mala experiencia, mi sensacion es que sientes un gran cariño, admiracion y buen rollo con toda tu experiencia en Etiopía y con los etiopes. Ya te digo que yo a pesar de que estoy deseando verte me muero de pena por no poder seguir experimentando y aprendiendo de ese pais gracias a tus relatos.

    ResponderEliminar
  4. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  5. Qué grande eres, Nogue y qué bien contado todo. Un besote y disfruta cada instante. Sé que lo harás.

    ResponderEliminar
  6. Na nosa casa seguimos as túas viaxes e experiencias con gran admiración porque nos fas lembrar o mes vivido en Addis xunto cos nosos dous fillos, e por outro lado fasnos de referente para as viaxes de volta a Etiopía que esperamos facer nun futuro próximo. Temos dous nenos de Lalibela, que se acordan moito de Etiopía, así que te podes imaxinar a cara de felicidade cando leen os teus relatos e ven as túas fotos.
    Gracias polos teus relatos Uxia.
    Pablo , Ana, Ayana e Atalo (Abegondo)

    ResponderEliminar