Me gusta

luns, 28 de marzo de 2016

Viaxe por Etiopía. Parte V

Volamos a Mekele para seguir la ruta; ahora por la región de Afar. Llevo días con un balón en la mochila. Desde que empecé el viaje. Aquel balón que les había prometido a los niños de uno de los poblados en los que paramos a descansar, de camino al volcán Erta Ale, cuando visité ese lugar por primera vez, hace ya unos cuantos meses.
Nunca creí mucho en que pudiera cumplir aquella promesa. No sabía si quiera si iba a volver allí ni si tendría la oportunidad de encontrarme con aquellos niños una segunda vez. Pero, ya ves. De pronto, allí estoy de nuevo. En el mismo poblado, con los mismos niños ávidos de un balón, locos por jugar al fútbol. Ellos y por fin su balón en mi mochila. Parece que hay promesas que están hechas solo para cumplirse. Supongo que no me reconocen, pero yo a ellos sí. Les doy el balón y se hacen los dueños absolutos de la carretera. Ríen, juegan y saltan. Y yo, ya desde la ventanilla de atrás del coche, los observo hasta que los pierdo en el horizonte.

Voamos a Mekele para seguir a ruta; agora pola rexión de Afar. Levo días cun balón na mochila. Desde que empecei a viaxe. Aquel balón que lles prometera aos nenos dun dos poboados nos que paramos a descansar, de camiño ao volcán Erta Ale, cando visitei ese lugar por vez primeira, fai xa uns cantos meses.
Nunca crin dabondo en que puidese cumprir aquela promesa. Non sabía se quera se ía volver alí nin se tería a oportunidade de atoparme con aqueles nenos unha segunda vez. Pero, xa ves. De súpeto, alí estou de novo. No mesmo poboado, cos mesmos nenos ávidos dun balón, tolos por xogar ao fútbol. Eles e por fin o seu balón na miña mochila. Parece que hai promesas que están feitas só para cumprirse. Supoño que non me recoñecen, pero eu a eles si. Doulles o balón e fanse os donos absolutos da estrada. Rin, xogan e saltan. E eu, xa desde o cristal de atrás do coche, obsérvoos ata que os perdo no horizonte.
En esta región arisca y apartada, de temperaturas elevadísimas, la religión musulmana encontró su lugar. Los poblados están desperdigados y algunos son antiguos campos de refugiados eritreos o bases donde todavía están asentados los militares. Las iglesias ortodoxas se sustituyen aquí por estilizadas mezquitas, con su media luna en lo alto; los velos blancos dejan paso a coloridas telas con las que mujeres y niñas cubren su cabeza y los hombres, a modo de falda, su cuerpo.

Nesta rexión arisca e apartada, de temperaturas elevadísimas, a relixión musulmá atopou o seu lugar. Os poboados están espallados e algúns son antigos campos de refuxiados eritreos reconvertidos ou bases onde aínda están asentados os militares. As igrexas ortodoxas substitúense aquí por estilizadas mesquitas, coa súa media lúa no alto; os veos brancos deixan paso a coloridas teas coas que mulleres e nenas cobren a súa cabeza e os homes, a modo de saia, o seu corpo.
Parece casi imposible que se pueda vivir en un sitio tan inhóspito. Pero los afar siguen asentados aquí y se mueven allí donde hay pasto y agua. De aquí es Lucy, la Australopithecus afarensis, que se considera el ancestro de nuestro género homo..

Parece case imposible que se poida vivir nun sitio tan inhóspito. Pero os afar seguen asentados aquí e móvense alí onde hai pasto e auga. De aquí, vén Lucy, a Australopithecus afarensis, que se considera o ancestro do xéenro homo.


Los poblados son de chapa, como casas provisionales abocadas a un futuro abandono, o como si ya estuvieran abandonadas, pero no lo están. En algunos sitios, semejan cestas puestas del revés que son fácilmente transportables de un lugar a otro.

Os poboados son de chapa, como casas provisionais abocadas a un futuro abandono, ou coma se xa estivesen abandonadas, pero non o están. Nalgúns sitios, semellan cestas postas do revés que son facilmente transportables dun lugar a outro.


Nuestro camino se dirige al volcán. La caminata dura unas tres horas y vamos viendo anochecer. 

O noso camiño diríxese ao volcán. A camiñada dura unhas tres horas e imos vendo anoitecer.




No parece el mismo volcán que vi. Está vivo y se nota. Ha expulsado lava y no podemos acercarnos. Sigue fascinando mirarlo: cómo ruge, cómo humea... Pero esta vez ha decidido que tenemos que verlo desde  un poco de distancia, con más respeto.

Non parece o mesmo volcán que vin. Está vivo e nótase. Fai uns días expulsou lava e non podemos achegarnos. Segue fascinando miralo: como roxe, como bota fume... Pero esta vez decidiu que temos que velo desde  un pouco de distancia, con máis respecto.




Cerca, a unos 100 metros por debajo del nivel del mar, se abre la depresión de Danakil, un antiguo mar ya desaparecido, reseco, cuya huella es un lago de sal infinito. Es sensacional caminar descalza por él. Los camellos lo atraviesan llevando la sal de un lado a otro, cortada en losas pequeñas.

Preto, a uns 100 metros por baixo do nivel do mar, ábrese a depresión de Danakil, un antigo mar xa desaparecido, reseco, cuxa pegada é un lago de sal infindo. É sensacional camiñar descalza por el. Os camelos atravésano levando o sal dun lado a outro, cortado en laxas pequenas.





En esta zona, considerada la más cruel de la tierra, trabajan extrayendo sal la mayoría de hombres afar. Sin protección y soportando temperaturas extremas. La inmensa capacidad del adaptación del ser humano se hace patente aquí: en su piel robusta, en sus escuálidas piernas que caminan muchos kilómetros al día, en sus agrietadas manos que soportan el carcomer de la sal, en su disposición para ejercer esta labor despiadada...

Nesta zona, considerada a máis cruel da terra, traballan extraendo sal a maioría de homes afar. Sen protección e soportando temperaturas extremas. A inmensa capacidade de adaptación do ser humano faise patente aquí: na súa pel robusta, nas súas escuálidas pernas que camiñan moitos quilómetros ao día, nas súas gretadas mans que soportan o carcomer do sal, na súa disposición para exercer este labor desapiadado...


Los pequeños cráteres de Dallol, no muy lejos, tiñen con su actividad volcánica todo de amarillo. Un paisaje natural sin vida, de aguas ácidas que humean, difícil de describir si no se ve.
Os pequenos cráteres de Dallol, non moi lonxe, tinguen coa súa actividade volcánica todo de amarelo. Unha paisaxe natural sen vida, de augas acedas, difícil de describir se non se ve.
Danakil se acaba. Y ahora estoy cien por cien segura de que no volveré... Me enseñó muchísimo y con eso me quedo.
Acábase Danakil. Agora estou cen por cen segura de que non voltarei... Ensinoume moitísimo e quédome con iso.

2 comentarios:

  1. Que satisfaccion no? Me alegro por los niños y por ti.

    ResponderEliminar
  2. Alégrome que deras cumplido a promesa:)
    Danakil, xa nolo mostraras, pero sigue impactando. Que sorte poder ter visto iso, mesmo dúas veces! E que mala sorte os que teñen que vivir extraendo sal de aí tal e como describes...

    ResponderEliminar