Me gusta

mércores, 2 de marzo de 2016

Viaxe por Etiopía. Parte I

El curso escolar etíope no descansa hasta principios de febrero que es cuando empiezan las vacaciones. Durante las tres semanas sin clases recorro con Jorge el país de norte a sur. Tras el viaje llegué algo exhausta y perezosa, pero confío en que la vuelta a la normalidad me permita seguir actualizando el blog poco a poco y contando las impresiones que me ha producido un país tan diverso.
La aventura comienza cogiendo un avión desde Addis a Bahir Dar, ciudad situada en la orilla del lago Tana, la fuente del Nilo Azul. Como me había leído el libro Dios, el diablo y la aventura, de Javier Reverte, que narra las aventuras del primer europeo - el misionero jesuita Pedro Páez- que alcanzó a ver las fuentes del Nilo Azul allá por el XVII, me había imaginado aquel lugar muchas veces y había casi podido sentir las sensaciones de aquel hombre que tras innumerables calamidades llegó por primera vez allí y se encontró con una naturaleza tan exuberante. Darme de bruces con aquellos lugares que alguien describió casi cuatro siglos atrás me ilusionaba profundamente.
El lago Tana se puede recorrer en barca para visitar varias de las iglesias históricas y monasterios ubicados en sus orillas o en sus diferentes islas y deja ver a pescadores en pequeñas embarcaciones hechas de papiro. Sin embargo, de aquellos hipopótamos que habitaban las aguas, apenas queda alguno.
 
O curso escolar etíope non descansa ata principios de febreiro que é cando empezan as vacacións. Durante as tres semanas sen clases percorro con Jorge o país de norte a sur. Tras a viaxe cheguei algo exhausta e preguiceira, pero confío en que a volta á normalidade déixeme tempo para seguir actualizando o blogue aos poucos e contando as impresións que me produciu un país tan diverso.
A aventura comeza collendo un avión desde Addis a Bahir Dar, cidade situada na beira do lago Tana, a fonte do Nilo Azul. Como lera o libro Dios, el diablo y la aventura, de Javier Reverte, que narra as aventuras do primeiro europeo -o misioneiro xesuíta Pedro Páez- que alcanzou a ver as fontes do Nilo Azul alá polo XVII, xa me imaxinara aquel lugar moitas veces e case puiden acercarme a sentir as sensacións daquel home que tras innumerables calamidades chegou por primeira vez alí e atopouse cunha natureza tan exuberante. Darme de bruzos con aqueles lugares que alguén describiu case catro séculos atrás ilusionábame profundamente.
O lago Tana pódese percorrer en barca para visitar varias das igrexas históricas e mosteiros situados nas súas beiras ou nas súas diferentes illas e deixa ver a pescadores en pequenas embarcacións feitas de papiro. Con todo, daqueles hipopótamos que habitaban as augas, apenas queda algún.
 
 
La mayoría de las iglesias datan del siglo XVII y poseen una riqueza policromática impactante. Guardan manuscritos ilustrados, coronas y vestimentas reales y eclesiásticas de aquella época.
 
A maioría das igrexas datan do século XVII e posúen unha riqueza policromática impactante. Gardan manuscritos ilustrados, coroas e vestimentas reais e eclesiásticas daquela época.
 
 
 
 
 
 
Pero si algo ha cambiado en el paisaje son las cataratas del Nilo Azul. Una presa hidroeléctrica construida hace unos pocos años aprovecha el caudal del río, y de aquel poderoso torrente de agua del que hablaba Pedro Páez queda tan solo una décima parte.
 
Pero se algo cambiou na paisaxe son as cataratas do Nilo Azul. Unha presa hidroeléctrica construída fai uns poucos anos aproveita o caudal do río, e daquel poderoso torrente de auga do que falaba Pedro Páez queda tan só unha décima parte.
 
 

 
 
El viaje continúa y al día siguiente nos dirigimos a Gondar. Está a unas tres horas en coche de Bahir Dar y cogemos un taxi colectivo. Vamos más personas que sitios y me resulta incluso gracioso. A la gente no le gusta llevar las ventanillas abiertas y hace bastante calor, pero es soportable.
 
A viaxe continúa e ao día seguinte dirixímonos a Gondar. Está a unhas tres horas en coche de Bahir Dar e collemos un taxi colectivo. Imos máis persoas que sitios e resúltame mesmo gracioso. Á xente non lle gusta levar as ventas abertas e fai bastante calor, pero é soportable.
 
 
Gondar, antigua capital del reino de Etiopía, es una ciudad mágica. Declarada Patrimonio de la Humanidad por la Unesco, guarda tras sus murallas una colección de castillos del siglo XVII única en el mundo que sorprende por la belleza de su eclecticismo arquitectónico.
 
Gondar, antiga capital do reino de Etiopía, é unha cidade máxica. Declarada Patrimonio da Humanidade pola Unesco, garda tras as súas murallas unha colección de castelos do século XVII única non mundo que sorprende pola beleza do seu eclecticismo arquitectónico.
 
 
 
Pero aún quedaba otra maravilla: el complejo conocido como los baños de Fasiledes. Aquí se celebra el Timkat y cada año la gente se baña en las aguas que rodean al palacio por considerarlas benditas.
 
Pero aínda quedaba outra marabilla: o complexo coñecido como os baños de Fasiledes. Aquí celébrase o Timkat e cada ano a xente báñase nas augas que rodean ao palacio por consideralas benditas.


También es Patrimonio de la Humanidad a iglesia de Debre Birhan Selassie, que alberga unas pinturas preciosas:
 
Tamén é Patrimonio da Humanidade a igrexa de Debre Birhan Selassie, que alberga unhas pinturas preciosas:
 
 

 
Un cartel en la puerta prohíbe el paso a toda aquella persona que haya dormido con su esposo/a el día antes o a las mujeres que tengan la menstruación. Así es la ortodoxia...
 
Un cartel na porta prohibe o paso a toda aquela persoa que durmise co seu esposo/a o día antes e ás mulleres que teñan a menstruación. Así é a ortodoxia...
 
 
 
A tan solo unas horas de Gondar se encuentra el Parque Nacional de la Simien Mountais. Vuelvo a él para pasar un día contemplando el paisaje y dejar que la mirada casi indiferente de los monos Ghelada nos observe.
 
A tan só unhas horas de Gondar atópase o Parque Nacional da Simien Mountais. Volvo a el para pasar un día contemplando a paisaxe e deixar que a mirada case indiferente dos monos Ghelada nos observe.
 
 
Dueños indiscutibles del territorio.
 
Donos indiscutibles do territorio.
 
 

De Gondar volamos a Lalibela. Pero lo contaré en el próximo post....

De Gondar voamos a Lalibela. Pero isto contareino no próximo post....

3 comentarios:

  1. Qué bien que ya estés de vuelta. Menudo viaje que habéis hecho, espero con ansia los siguientes capítulos.
    Un besazo.

    ResponderEliminar
  2. Aix, sigo alucinando co dos monos, estar rodeada de tantos ten que ser unha sensación única!
    Vou a polo capítulo dous ;)

    ResponderEliminar