Me gusta

xoves, 1 de outubro de 2015

Voo a Addis

El avión de Ethipian Airlines que me lleva de Madrid a Addis va completamente vacío. Tan solo unas veinte personas nos subimos a él: un grupo de jóvenes, algún señor, varias monjas, algún etíope y yo. A pesar de ir vacío, mi asiento está al lado de uno de los etíopes que se han subido al avión. Enseguida despegamos y acto seguido nos sirven la comida. Las azafatas son etíopes y muy guapas. Creo que es la primera vez que pido vino en un avión. El etíope pide Mirinda. No nos dirigimos la palabra. Cada uno come su menú. Los dos iguales: pollo con arroz y almendras, ensalada de queso feta y de postre un pastel. Todo muy rico. Nos ofrecen té o café. Delante de cada asiento hay una minipantalla con múltiples posibilidades visuales y auditivas, pero ninguna funciona. Saco mi libro y decido leer. En aproximadamente dos horas llegamos a Roma donde el avión hace una parada y nuevos pasajeros se incorporan al vuelo. Mientras esperamos, la gente se pone de pie y habla. Yo no tengo muchas ganas y escucho. El grupo de jóvenes va a Kenia de safari, otro a Sudáfrica y un señor cuenta que trabaja en Addis desde hace años, sin especificar de qué. Por lo que veo casi ninguno de los españoles tiene como destino final Addis. Finalmente empieza a llenarse el avión. En ese momento el etíope de al lado empieza a hacerme una batería de preguntas, una tras otra: ¿de dónde eres?, ¿estás casada?, ¿cuánto tiempo vas a estar en Addis?... Quizás ya hizo la digestión y se vino arriba. El avión se llena casi completamente pero quedan dos asientos libres delante de mí, así que me cambio de sitio. Las luces se apagan y todos nos dormimos. Sobre las 5.30 de la mañana nos sirven el desayuno. El vuelo dura diez horas incluyendo la parada en Roma. En el otro asiento que hay después del que está libre hay un chico negro. Me desea buen provecho. Le sonrío. Me hace un par de preguntas, me dice que es nigeriano y ya me pide algún medio por el contactar conmigo otro día. Hago que no lo entiendo. Llegamos y cruzo los dedos para que mis maletas estén en la cinta. La incertidumbre se apodera de mí: no sé si alguien vendrá a buscarme ni si podré entrar con visa de trabajo.
O avión de Ethipian Airlines que me leva de Madrid a Addis vai completamente baleiro. Tan só unhas vinte persoas subímonos a el: un grupo de mozos, algún señor, varias monxas, algún etíope e eu. A pesar de ir baleiro, o meu asento está á beira dun dos etíopes que se subiron ao avión. Enseguida despegamos e acto seguido sérvennos a comida. As azafatas son etíopes e moi guapas. Creo que é a primeira vez que pido viño nun avión. O etíope pide Mirinda. Non nos diriximos a palabra. Cada un come o seu menú. Os dous iguais: polo con arroz e améndoas, ensalada de queixo feta e de sobremesa un pastel. Todo moi rico. Ofrécennos té ou café. Diante de cada asento hai unha minipantalla con múltiples posibilidades visuais e auditivas, pero ningunha funciona. Saco o meu libro e decido ler. En aproximadamente dúas horas chegamos a Roma onde o avión fai unha parada e novos pasaxeiros incorpóranse ao voo. Mentres esperamos, a xente ponse de pé e fala. Eu non teño moitas ganas e escoito. O grupo de mozos vai a Kenia de safari, outro a Sudáfrica e un señor conta que traballa en Addis desde hai anos, sen especificar de que. Polo que vexo case ningún dos españois ten como destino final Addis.Finalmente empeza a encherse o avión. Nese momento o etíope que está á miña beira empeza a facerme unha batería de preguntas, unha tras outra: de onde es?, estás casada?, canto tempo vas estar en Addis?... Quizais xa fixo a dixestión e veuse arriba. O avión énchese case completamente pero quedan dous asentos libres diante de min, así que me cambio de sitio. As luces apáganse e todos nos durmimos. Sobre as 5.30 da mañá sérvennos o almorzo. O voo dura dez horas incluíndo a parada en Roma. No outro asento que hai despois do que está libre hai un mozo negro duns corenta anos. Deséxame bo proveito. Sorríolle. Faime un par de preguntas, dime que é nixeriano e xa me pide algún medio polo contactar comigo outro día. Fago que non o entendo. Chegamos e cruzo os dedos para que as miñas maletas estean na cinta. A incerteza apodérase de min: non sei se alguén virá buscarme nin se poderei entrar con visa de traballo.

4 comentarios:

  1. Moitísima sorte nesta andaina, Uxía! Os do Aguiar lembramoste con agarimo. Bicos.

    ResponderEliminar
  2. Son moi fan deste blog, agradézoche moito que nos fagas partícipes dunha experiencia así. Espero que publiques con frecuencia porque vou seguilo moito! :) Moitísima sorte na túa aventura!
    Andrea

    ResponderEliminar
  3. Mucha suerte Uxia! Seguro que tienes mil experiencias y mil historias que contarnos. Te seguiré por aquí. Un beso y mucha suerte. Marina

    ResponderEliminar
  4. Chica, por favor, no nos puedes dejar con la intriga. ¿Tienes maletas y ropa o te has tenido que vestir como las etíopes? ¿Estás comiendo bien? ¿Conoces ya a tus alumnos? No sé si podré esperar al próximo pos. 😉😙

    ResponderEliminar