Las puertas son muy importantes en Addis. Ir traspasando puertas
significa que puedes avanzar. Llegué a Addis con visado de turista
porque no gestionaron a tiempo mi visado de trabajo. Y así he estado
la primera semana. Un trabajador de la Oficina de Relaciones
Exteriores de la Uni me llama para decirme que ha llegado el día de
ir a la Oficina de Inmigración a cambiar mi visa. Me llevan en un
coche con conductor. Él me acompaña. La Oficina de Inmigración es
un lugar terrorífico. La gente se apelotona en la verja de la
entrada y hay guardias que ojean tu bolso y te van dejando pasar
según un criterio incierto. Uno nos pregunta a qué vamos y mi
acompañante le explica en amárico. Hay suerte y podemos pasar. Dentro hay muchos
edificios, pero nos detenemos en una especie de cobertizo donde hay
bancos y formularios encima de mesas de madera alargadas. Hay chinos,
pero la mayoría de gente es de origen africano: de Etiopía, de
Eritrea, de Sudán, de Somalia... Todos estamos confundidos y algo
asustados. Relleno el papel con los datos personales. Una simple
fotocopia en inglés y en amárico. El chico de al lado me dice que
es de Sudán y que si le hago el favor de cubrir su papel porque no
sabe escribir. Claro. Una vez hecho el trámite pasas a una sala con
bancos y un mostrador. Los bancos están colocados de forma que el
último en llegar es el último en sentarse y vas avanzando por los
bancos hasta que llega tu turno. No veo ordenadores. Hay tres
trabajadores detrás del mostrador. Hay pilas y pilas de papeles
amontonados detrás de ellos. Mientras espero reparo en los papeles
que llevo. Todos tienen un sello y en ellos van las firmas desde el
decano de la facultad hasta el director de la Universidad exigiendo
que me cambien un visado por otro. Cuando llega mi turno el empleado
empieza a poner problemas. Asres, que así se llama el trabajador de
la universidad, le explica con calma mi caso. Finalmente accede a
firmar y escribe un número, el 12. Asres me cuenta que se negaba a
hacerme el trámite porque yo debería salir del país y volver a
entrar. El número 12 significa que tenemos que ir a la puerta
número 12. Esta está situada en otro edificio cercano al anterior.
Son las 11 de la mañana y llegamos a las 9.30. La puerta está
cerrada y hay que esperar. A las 11.30 un señor nos viene a decir
que nos vayamos, que es hora del almuerzo y que no va a venir nadie
hasta las 13.30. Hay mucha gente aglomerada detrás de la puerta de
la entrada, pero ya no dejan pasar a nadie. Estoy alucinada con el
sistema. Asres y el conductor me llevan de vuelta al campus y quedo
con ellos a las 13.00 para volver a intentarlo. Otra vez allí
volvemos a la puerta 12. Tengo cuatro personas delante. Cuando paso
me encuentro una sala con sofás y un señor de traje claro sentado
detrás de una buena mesa de trabajo que ni me mira a la cara. Lee
los papeles por encima y echa su firma y pone otro número. Asres me
dice que ese número es de otra puerta que está en el edificio
contiguo y que hay que salir. El bloque de al lado tiene más medidas
de seguridad así que a Asres no lo dejan entrar. Entro sola y busco
el número de la puerta que llevo entre mis papeles. La 89. Más de
lo mismo, pero esta vez hay una sala con dos secretarias y una puerta
forrada de piel dentro. Me dicen que llame y que pase. Lo hago y
entro. Veo a otro señor con traje claro al fondo detrás de su mesa,
sillones de piel y cuadros de personajes etíopes que no reconozco. Él
está hablando por el móvil. Me ve pero no hace ningún ademán de
que me siente, así que me quedo de pie. Unos cinco minutos. Cuelga y
me hace un gesto con la mano indicando que me siente delante de su
mesa. Mira los papeles, me pregunta cuándo llegué y estampa un
sello y su firma. Sin mediar más palabras. Salgo y otro número.
Estoy desconcertada y al mismo tiempo aterrorizada con un sistema que
trata con desprecio a todos los que allí vamos. Hay mujeres con
niños en la espalda, gente con caras de pasar hambre y ancianos que
sufren el mismo despropósito: de un lado a otro por puertas que ni
siquiera son consecutivas. Te dan ganas de mandarlos al infierno.
Pero si llegas a una de esas salas y el señor de turno no te estampa
su firma y no te pone un número ya no tienes nada que hacer. En mi
caso me esperaban hasta tres puertas más. En una, más de lo mismo:
otra cola, otro señor, otro traje y otro desprecio. En la otra, un
grupo de señoras te colocaban delante de una cámara y te sacaban
una foto; y, en la última, unos tipos cobrando 120 dólares por el
visado. Finalmente se quedan con mi pasaporte y me dicen que vuelva el
martes a las 11 a la puerta 90. Asres y el conductor me esperaban
fuera pacientemente. Asres me dice que odia ir a ese sitio. Hoy he
vuelto. Esta vez ya en un taxi furgoneta. Solo me esperaba una
puerta. Hice cola y ya tengo el visado por tres meses... Me dan
escalofríos solo de pensar cuáles son los trámites después de ese
tiempo.
|
As portas son moi importantes en Addis. Ir traspasando portas significa
que podes avanzar. Cheguei a Addis con visado de turista porque non
xestionaron a tempo o meu visado de traballo. E así estiven a
primeira semana. Un traballador da Oficina de Relacións Exteriores
da Uni chámame para dicirme que chegou o día de ir á Oficina de
Inmigración a cambiar o meu visado. Lévanme nun coche con condutor.
El acompáñame. A Oficina de Inmigración é un lugar terrorífico.
A xente apelotónase na verxa da entrada e hai gardas que rebulen no
teu bolso e vanche deixando pasar segundo un criterio incerto. Un
pregúntanos a que imos e o meu acompañante explícalle en amárico.
Hai sorte e pasamos. Dentro hai moitos edificios, pero temos que
deternos nunha especie de pendello con paus que suxeitan un tellado,
onde hai bancos e formularios encima de mesas de madeira alargadas.
Hai chineses, pero a maioría de xente é de orixe africana: de
Etiopía, de Eritrea, de Sudán, de Somalia... Todos estamos
confundidos e algo asustados. Cubro o papel cos datos persoais. Unha
simple fotocopia en inglés e en amárico. O mozo que está á miña
beira dime que é de Sudán e que si lle fago o favor de cubrir o seu
papel porque non sabe escribir. Claro. Unha vez feito o trámite
pasas a unha sala con bancos e un mostrador. Os bancos están
colocados de forma que o último en chegar é o último en sentarse e
vas avanzando polos bancos ata que chega a túa quenda. Non vexo
ordenadores. Hai tres traballadores detrás do mostrador. Hai moreas
de papeis amontoados detrás deles. Mentres espero reparo nos papeis
que levo. Todos teñen un selo e neles van as firmas desde o decano
da facultade ata o director da Universidade esixindo que me cambien
un visado por outro. Cando chega a miña quenda o empregado empeza a
poñer problemas. Asres, que así se chama o traballador da
universidade, explícalle con calma o meu caso. Finalmente accede a
asinar e escribe un número, o 12. Asres cóntame que se negaba a
facerme o trámite porque eu debería saír do país e volver entrar.
O número 12 significa que temos que ir á porta número 12. Esta
está situada noutro edificio próximo ao anterior. Son as 11 da mañá
e chegamos ás 9.30. A porta está pechada e hai que esperar. Ás
11.30 un señor vénnos a dicir que nos vaiamos, que é hora do
xantar e que non vai vir ninguén ata as 13.30. Hai moita xente
aglomerada detrás da porta da entrada, pero xa non deixan pasar a
ninguén. Estou alucinada co sistema. Asres e o condutor lévanme de
volta ao campus e quedo con eles ás 13.00 para volver intentalo.
Outra vez alí volvemos á porta 12. Teño catro persoas diante.
Cando paso atópome unha sala con sofás e un señor de traxe claro
sentado detrás dunha boa mesa de traballo que nin me mira á cara.
Le os papeis de esguello, bota a súa firma e pon outro número.
Asres dime que ese número é doutra porta que está no edificio
contiguo e que hai que saír. O outro bloque ten máis medidas de
seguridade así que a Asres non o deixan entrar. Entro soa e busco o
número da porta que levo entre os meus papeis. A 89. Máis do mesmo,
pero esta vez hai unha sala con dúas secretarias e unha porta
forrada de pel dentro. Dinme que chame e que pase. Fágoo e entro.
Vexo a outro señor con traxe claro ao fondo detrás da súa mesa,
sillóns de pel e cadros de personaxes etíopes que non recoñezo. El
está falando polo móbil. Viume pero non fai ningún ademán de que
me sente, así que quedo de pé. Uns cinco minutos. Colga e faime un
xesto coa man indicando que me sente diante da súa mesa. Mira os
papeis, pregúntame cando cheguei e estampa un selo e a súa firma.
Sen mediar máis palabras. Saio e outro número. Estou desconcertada
e ao mesmo tempo aterrorizada cun sistema que trata con desprezo a
todos os que alí imos. Hai mulleres con nenos nas costas, xente con
caras de pasar fame e anciáns que sofren o mesmo despropósito: dun
lado a outro por portas que nin sequera son consecutivas. Danche
ganas de mandalos ao inferno. Pero si chegas a unha desas salas e ao
señor non lle da por estamparche a súa firma ouu non che pon un
número xa non tes nada que facer. No meu caso aínda me agardaban
ata tres portas máis. Nunha, máis do mesmo: outra cola, outro
señor, outro traxe e outro desprezo. Na outra, un grupo de señoras
colocábanche diante dunha cámara e sacábanche unha foto; e, na
última, uns tipos cobrando 120 dólares polo visado. Finalmente
quédanse co meu pasaporte e mándanme volver o martes ás 11 á
porta 90. Asres e o condutor esperábanme fóra pacientemente. Hoxe
volvín alí. Esta vez xa nun taxi furgoneta. Só unha porta. Fixen
cola e xa teño o visado por tres meses... Danme calafríos só de
pensar cales son os trámites logo dese tempo.
|
Me gusta
martes, 13 de outubro de 2015
As portas
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Madrecita, madrecita querida......que angustia no?
ResponderEliminarMadrecita, madrecita querida......que angustia no?
ResponderEliminarEstoy alucinando. Todos los trámites para un visado de tres meses? Y después? El curso dura más tiempo, por favor, que no estás allí para nada empresarial o de negocios. Y te volverán a cobrar, seguro.
ResponderEliminarAl lado de todo lo que estás pasando, ir a las reuniones de evaluación inicial es una bobada, me quejo de vicio.
Mucho valor le estás echando. Y Asres es un ángel de la guarda increíble.
Espero que a partir de ahora todo vaya a mejor.
Gros bisous.
Vaia... xa topaches coa burocracia etíope.... paciencia, terás que pasar como moito un par de veces máis por iso, e xa non irás asustada que xa sabes o que é... ánimo. Bicos
ResponderEliminar