Me gusta

domingo, 4 de outubro de 2015

Segundo día

Como había quedado con Isabel a las 8.00, me levanté a las 7.00. Había luz de nuevo en casa y pude ducharme en agua caliente. Tengo la nevera vacía así que bajé a desayunar a un bar que está aquí al lado. Muy occidental: café con leche y tostadas. Me voy dando cuenta poco a poco de que vivo en una zona privilegiada de la ciudad. Veo a Isabel y cruzamos la calle para coger un taxi compartido: una especie de furgonetas azul y blancas en las que un tipo va gritando por la ventana el destino. Van parando cada poco tiempo y te subes, si hay espacio, con unas 12 personas más. Si va muy lleno no pasa nada, esperas al siguiente. Están pasando continuamente. Es muy barato moverse así por la ciudad. Unos cuatro kilómetros por 0.14 céntimos de euro. Antes de ir a la universidad paramos en el British Council y aprovecho para apuntarme a clases de inglés. La facultad en la que voy a dar clases está justo al pasar la puerta principal de la Universidad de Addis Abeba, la que sale en todas las fotos. El campus está bien. Tiene muchas zonas verdes, aunque la hierba está sin cortar y parece abandonada. La facultad es austera: cuatro plantas con pequeñas aulitas con sillas de madera descolorida sin mesas. Hay muchos alumnos de un lado a otro y me sorprendo al observar que hay una gran cantidad de ciegos. Isabel me dice que la ceguera es fruto de un parásito que está en el agua de muchos ríos y lagos de Etiopía donde la gente se baña. Caminamos hacia el despacho que compartimos tres lenguas: español, portugués y alemán. Hay bastantes libros en cajas porque dicen que nos van a dar un despacho más amplio este curso. Las clases aún no han comenzado, lo harán este miércoles. Voy con Isabel a intentar arreglar lo de mi visa. No puedo estar registrada como turista y trabajar. En la Oficina de Relaciones Exteriores de la universidad nos atienden dos chicos que están al tanto de mi caso y se justifican diciendo que han dejado todo para el último día, después de más de dos meses, y claro, que la carta de trabajo no llegó a Immigración. Isabel habla a solas con el jefe de ellos. Al salir me dice que intentarán arreglármelo la semana que viene. Vamos también al Housing Department para informarles de mi llegada y de que tengo asignado un piso y qué puedo hacer si me cortan la luz. Nos atienden dos mujeres, mejor dicho, nos desatienden. Parece que no quieren trabajar y me dicen que vuelva otro día. Así, sin arreglar nada, decidimos ir a tomar algo a una cafetería situada entre árboles, dentro del propio campus. La Cocacola que me pido me sabe a gloria. Hace calor. Un señor nos pide permiso y se sienta en nuestra mesa. Es profesor de educación. Comparte su injera (una especie de filloa grande hecha con teff y con carne dentro, muy típica de aquí). Isabel coge un trozo con la mano. Hablamos un poco y nos vamos. Isabel tiene trabajo así que me voy a comprar una tarjeta para el móvil y a intentar poner internet en casa. Cojo un taxi compartido yo sola. Voy aplastada pero lo encuentro hasta divertido. Me sorprendo de verme allí metida rodeada de etíopes. Voy descubriendo poco a poco que Addis esconde una gran masa de gente que infra-subsiste haciendo trabajos por los que deben de cobrar una miseria. En la entrada de los supermercados y las tiendas hay siempre al menos dos personas para controlar tu bolso y cachearte. En la calle, como ya he dicho, hay un montón de chicos limpiando zapatos, hay gente con básculas para que te peses, hay niños vendiendo chicles, pañuelos y tabaco, hay chicos limpiando coches en cada explanada que pueda considerarse un aparcamiento, hay chicos vendiendo recargas para el móvil, hay una especie de guardias de seguridad en las puertas de los edificios que están deseando llevarte la basura para que les des una propina. En los cuartos de baño de los restaurantes te encuentras a una o dos chicas para abrirte la puerta y decirte con la mirada que han sido ellas las que han dejado el baño tan limpio, así que sé agradecida. En la facultad hay chicas limpiando con batines remendados hasta la saciedad y zapatos casi rotos. En los bares hay siempre más camareros que gente. En las obras hay multitud de obreros y mujeres cargando en sus hombros sacos de arena. Pero por debajo de ellos hay otra gran masa de gente: la que pide en las calles. La mayoría son mujeres jóvenes con bebés, descalzas y sentadas en las aceras. Hay una cada cien metros. También veo a ancianos. No veo, sin embargo, a hombres jóvenes pidiendo. Llego a mi destino. Consigo la tarjeta de móvil y el modem usb para mi ordenador. Hablo con la cónsul de España en Addis y me invita a conocer a sus amigos y salir con ellos al día siguiente. Hecho
Como quedara con Isabel ás 8.00, levanteime ás 7.00. Había luz de novo en casa e puiden ducharme en auga quente. Sigo coa neveira baleira así que baixei a almorzar a un bar que está aquí á beira. Moi occidental: café con leite e torradas. Voume dando conta aos poucos de que vivo nunha zona privilexiada da cidade. Vexo a Isabel e cruzamos a rúa para coller un taxi compartido: unha especie de furgonetas azul e brancas nas que un tipo vai gritando pola xanela o destino. Van parando cada pouco tempo e sobes, se hai espazo, cunhas 12 persoas máis. Se vai moi cheo non pasa nada, esperas ao seguinte. Están a pasar continuamente. É moi barato moverse así pola cidade. Uns catro quilómetros por 0.14 céntimos de euro. Antes de ir á universidade paramos no British Council e aproveito para apuntarme a clases de inglés. A facultade na que vou dar clases está xusto ao pasar a porta principal da Universidade de Adis Abeba, a que sae en todas as fotos. O campus está ben. Ten moitas zonas verdes, aínda que a herba está sen cortar e parece abandonada. A facultade é austera: catro plantas con pequenas auliñas con cadeiras de madeira descolorida sen mesas. Hai moitos alumnos dun lado a outro e sorpréndome ao observar que hai unha gran cantidade de cegos. Isabel dime que a cegueira é froito dun parásito que está na auga de moitos ríos e lagos de Etiopía onde a xente báñase. Camiñamos cara ao despacho que compartimos tres linguas: español, portugués e alemán. Hai bastantes libros en caixas porque din que nos van a dar un despacho máis amplo este curso. As clases aínda non comezaron, farano este mércores. Vou con Isabel a tentar arranxar o do meu visado. Non podo estar rexistrada como turista e traballar. Na Oficina de Relacións Exteriores da universidade aténdennos dous mozos que están ao tanto do meu caso e xustifícanse dicindo que deixaron todo para o último día, despois de máis de dous meses, e claro, que a carta de traballo non chegou a Immigración. Isabel fala a soas co xefe deles. Ao saír dime que tentarán arranxarmo a semana que vén. Imos tamén ao Housing Department para informarlos da miña chegada e de que teño asignado un piso e que podo facer se me cortan a luz. Aténdennos dúas mulleres, mellor dito, desaténdennos. Parece que non queren traballar e dinme que volva outro día. Así, sen arranxar nada, decidimos ir tomar algo a unha cafetería situada entre árbores, dentro do propio campus. A Cocacola que me pido sábeme a gloria. Fai calor. Un señor pídenos permiso e senta na nosa mesa. É profesor de educación. Comparte a súa injera (unha especie de filloa grande feita con teff e con carne dentro, moi típica de aquí). Isabel colle un anaco coa man. Falamos un pouco e ímonos. Isabel ten traballo así que eu vou a comprar un cartón para o móbil e a tentar poñer internet en casa. Collo un taxi compartido eu soa. Vou esmagada pero atópoo ata divertido. Sorpréndome de verme alí metida rodeada de etíopes. Vou descubrindo aos poucos que Addis esconde unha gran masa de xente que infra-subsiste facendo traballos polos que deben de cobrar unha miseria. Na entrada dos supermercados e as tendas hai sempre polo menos dúas persoas para controlar o teu bolso e cachearte. Na rúa, como xa dixen, hai unha chea de mozos limpando zapatos, hai xente con básculas para que te peses, hai nenos vendendo chicles, panos e tabaco, hai mozos limpando coches en cada chaira que poida considerarse un aparcadoiro, hai mozos vendendo recargas para o móbil, hai unha especie de gardas de seguridade nas portas dos edificios que están a desexar levarche o lixo para que lles deas unha propina. Nos cuartos de baño dos restaurantes atópaste cunha ou dúas mozas para abrirche a porta e dicirche coa mirada que foron elas as que deixaron o baño tan limpo, así que se agradecida. Na facultade hai mozas limpando con batines remendados ata a saciedade e zapatos case rotos. Nos bares hai sempre máis camareiros que xente. Nas obras hai multitude de obreiros e mulleres cargando nos seus ombreiros sacos de area. Pero por baixo deles hai outra gran masa de xente: a que pide nas rúas. A maioría son mulleres novas con bebés, descalzas e sentadas nas beirarrúas. Hai unha cada cen metros. Tamén vexo a anciáns. Non vexo, con todo, a homes novos pedindo. Chego ao meu destino. Consigo o cartón de móbil e o modem usb para o meu computador. Falo coa cónsul de España en Addis e convídame a coñecer aos seus amigos e saír con eles ao día seguinte. Feito.

13 comentarios:

  1. Caramba, lo cuentas de tal modo que me parece estar allí. Está claro que las prisas, o las cosas hechas a tiempo no van con ellos. Al menos no estás sola, y se ocupan de tu bienestar. Cuando puedas pon alguna foto.
    Por cierto, ¿bichos y bestiecillas? ¿Mucho insecticida o se lleva bien?
    Bisous.

    ResponderEliminar
  2. Jajakakakaka.....esta claro que ya estas en tu salsa.....segundo dia y ya tienes planes de fiesta....me alegro un monton......dia a dia parece que todo va tomando su sitio incluida tu....ya te imagino dentro del bus mas feliz que una perdiz.....

    ResponderEliminar
  3. Xa che digo, primeiro venres en Addis e xa de festa, ti si que sabes moverte! jeje
    A doenza da que falas debe ser esta: https://es.wikipedia.org/wiki/Oncocercosis
    Moi interesante ler todo o que vas vendo. E tes internet na casa, entón? Que luxazo, non contaba eu con iso! Esperando xa a seguinte entrada.
    Bico forte e ánimo para eses primeiros contratempos!

    ResponderEliminar
  4. madremiaaaaa... menudas experiencias! vas ter que pedir outro ano para contar todo o que che pase! non sei por que cando lin o do piso acordeime de cando te visitamos en Madrid, durmindo alternando cabezas e pés :D Desde que te afaigas un pouco á cidade (que será pronto) estou vendo que chegarán os post con chicha... e personaxes e risas. Mentras, paciencia, ánimo e un bico!

    ResponderEliminar
  5. Falando de oncocercose.... http://www.agenciasinc.es/Multimedia/Fotografias/Premio-Nobel-de-Medicina-o-Fisiologia-2015

    ResponderEliminar
  6. Hola Euge, lo prometido es deuda y te escribo este comentario. Veo que estás muy bien aclimatada e integrada. Me alegro de que nos transmitas tan buena experiencia y de que se deduzca que está muy bien. Muchos besos y seguiré la siguiente entrada con ilusión.

    ResponderEliminar
  7. Ola Uxía... ¿segues aceptando ser a nosa reporteira de Barrio Sésamo para o Aguiar? Se non tes inconveniente escribes 8-10 liñas (ou se queres escolmo eu das túas entradas) e damos noticia na páxina do insti do teu blog. Espero conformidade ( ou non, sen compromiso)
    En todo caso alégrome de saber de ti as crónicas son do máis xugoso. CUÍDATE!

    Julián

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Ola, Julián. Non vexo eu que ata o momento sexa esto moi interesante, pero como vexas. Non teño problema. Agardo ir aportando algo máis cando pasen os días, me afaga á cidade e poda ir sacando fotos--- Apertas!

      Eliminar
    2. Que non che parece interesante! Pois a lectura das crónicas a min paréceme do máis motivador. Apertas. Paréceche que, de momento poña un enlace na páxina a esta web?

      Eliminar
  8. Me ha encantado tener noticias tuyas. Sigue contándonos tantas cosas, es genial este blog. Mucha suerte en tu aventura. Te mereces lo mejor. Mil bicos.
    Carmen Prieto

    ResponderEliminar
  9. Uxiaaaaaaaa.......por favor .......cuentanos massssss...

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. ejejej pero si hay poco chicha que contar , la verdad

      Eliminar
  10. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar